«Ωδή στην ανυποληψία της τρέλας» από τον Γιώργο Η. Παγωνάκη

 

...Ο άνεμος μιλάει από μόνος του, δεν θέλει διαμεσολαβητές.

Και συνήθως είναι σαφέστατος, δίχως παρεξηγήσιμες ατάκες, όχι όπως εγώ, ίσως! Το ίσως αντανακλά κάποια αμφιβολία για την Αλήθεια της σκέψης μου.

Ο φθινοπωρινός καιρός έχει κεράσει μανδραγόρα το καλοκαίρι και το ξαπόστειλε πάλι για τρεις εποχές μακριά.

Είναι ο απότοκος του ρομαντισμού των εθνικισμών του πρώιμου 19ου αιώνα.

Είν’ οι μελαγχολίες των Αυτοκρατοριών μέσα από τα στενά και γηραιά ευρωπαϊκά μήκη και πλάτη. Δεν είναι όλος ο κόσμος η Ευρώπη, διάολε. Ίσως κατατρέχει ολόκληρο τον κόσμο, όχι όπως προηγουμένως όμως. Όχι, όχι όπως πριν που έσπερνε βιάζοντας μπάσταρδα κράτη και ανεξαρτησίες γαλουχημένες μέσω της αποικιοκρατίας.

Θέλω κι άλλη μπύρα και ακόμα κάποια αλκοολικά στιχάκια απ’ το Σωκράτη.

Η ζωή δεν είναι μίζερη, είναι μαγεία κι όπως η μαγεία έχει οφθαλμαπάτες από επαγγελματίες πανούργους, έχει και αυτή...η ζωή έχει εικονικές χιλιάδες πραγματικότητες,

τα ουρλιαχτά της επιβεβαιώνουν το παιχνίδι ηδονής-οδύνης.

Ο ερωτισμός που εισήγαγε ο Bataille, ακολουθείται άτεχνα και άκεφα ωσάν φετισχισμός της εικόνας και των προσαρτημένων και προεκτεινόμενων εγωισμών.

Οι μπόμπιρες δεν ουρλιάζουν για να ξεσηκώσουν χριστιανικές φοβέρες, αντιθέτως ματώνουν τις παιδικότητες με χτυπήματα από τα αποτελέσματα των απαγορεύσεων και τις διδακτικές του μηνύματος.

Ο άνθρωπος δεν ξεφτίζει ως θα έπρεπε, μα αλλάζει δέρμα και αίμα και πνίγεται στο ψέμα και ταπεινωμένος τρέχει σε διασκεδάσεις.

Όχι κρίματα μήτε λύπες,

η κατάντια είναι δικαιολογημένη, 

μόνο οι άχαροι ευγνωμονούν την τύχη.

Οι αδιάφοροι την επισπεύδουν

και οι άλλοι πεθαίνουν στο δίκιο της. Αν (υπήρχε) ηθικό.

Λυτρωμό ψάχνουν οι κηφήνες από τη σαδιστική τους μοίρα.

Απαξίωση εχθρεύονται οι αλήτες και οι παθιασμένοι.

Πραξικοπηματικά πληγώνουν τα αυτιά μου από συμπεριφορές της γλώσσας και του Λόγου ξεβγάζοντας έναν άλλο βικτωριανό συμπεριφορισμό και ηθικό τυχοδιωκτισμό, στο όνομα κάποιας...ηθικής.

«Δως μου μία μπύρα ακόμη, βάλε και μία σφήνα» και δίνω μαζί και τον αριθμό μου, πόσους αριθμούς, ανίκανους να δώσουν ευαισθησία στην ύλη, μονάχα ποσότητα και όγκο. Η υλιστική θεώρηση της Ιστορίας αποβάλλει τον άνθρωπο και εμφανίζει το υποκείμενο μαζί με τα αντικείμενά του. Όχι.

Ο διάολος φεύγει πιο μακριά, μολονότι αναμένεται η άφιξη του. Πάλι ο θεός, πάλι ο Χριστός έρχεται ασφυκτικά κοντά. Επιβάλλεται το άγγιγμά του και ο ήχος του...

Έλεος!!! Ποτέ δεν θα ζητούσα οίκτο για κανέναν σε κανέναν...

Ο οίκτος δεν αξίζει όσο μία ανθρώπινη ακεραιότητα!

Οίκτους επιζητούν όλοι μονάχα από τους δικαστές τους και ο θεός γι’ αυτούς είναι ο μεγαλύτερος δήμιος και δικαστής της φαντασίας των αδυνάτων.

Η μελαγχολία, η τρέλα και η παράνοια είναι τα θυγατρικά ωάρια της ίδιας της υγείας που παρέχεται μεταχειρισμένη και με αντίτιμο...