Αν το λευκό χαρτί τελείωνε
κι έμενε μετέωρη η πένα
σαν άγγιγμα αφανέρωτο
σαν λύπης μορφασμός,
θα έσβηνε η αγάπη μας
κάθε αγωνία
απ' το τετράδιο της μοίρας,
θα ακύρωνε τον θάνατο
με ματιές λατρείας
κι η θάλασσα θα ημέρευε
στον ήχο των χειλιών.
κι έμενε μετέωρη η πένα
σαν άγγιγμα αφανέρωτο
σαν λύπης μορφασμός,
θα έσβηνε η αγάπη μας
κάθε αγωνία
απ' το τετράδιο της μοίρας,
θα ακύρωνε τον θάνατο
με ματιές λατρείας
κι η θάλασσα θα ημέρευε
στον ήχο των χειλιών.
22/09/2016
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου