«ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ»
Σε βλέπω να πρωταγωνιστείς
«εξόριστος»
σ’ ένα θέατρο παραλόγου.
Πρόσφυγας σ’ αφιλόξενη γη,
τα βήματά σου σ’ άγνωστα μονοπάτια.
Πού ανήκεις;
Σε ποιο τόπο θα κουρνιάσουν τα όνειρά σου;
Το νέο σου σπίτι ετοιμόρροπος καταυλισμός.
Μέρες ασπρόμαυρες...
Συντροφιά η πείνα, η δίψα, το κρύο.
Γεύση ξεριζωμού.
Τα μάτια σου άδειασαν.
Το χαμόγελο πέτρωσε.
Λαθρεπιβάτης σ’ ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Σε προσπερνούν αδιάφορα.
Ανώνυμος, χωρίς ταυτότητα,
χαμένο πρόσωπο στην πόλη.
«Εξόριστη» ψυχή
σε βλέπω να μάχεσαι
να κερδίσεις την επόμενη αυγή.
Πού ανήκεις;
Σε ποιο τόπο θα κουρνιάσουν τα όνειρά σου;
** Έπαινος ποίησης για μικρή ποιητική συλλογή σε διαφορετικές ποιητικές φόρμες σε διαγωνισμό του Λογοτεχνικού Περιοδικού «ΚΕΛΑΙΝΩ» το έτος 2011
ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ
Εδώ και καιρό,
πάψαμε να μιλάμε με λέξεις...
Ένας κόμπος στο λαιμό
η καλημέρα.
Κουνάμε μόνο το κεφάλι.
Επικοινωνούμε με νεύματα
ή στην καλύτερη περίπτωση
με μηνύματα.
Τα λόγια αφυδατώνονται
πριν βγουν απ’ το στόμα.
Μετατρέπονται σε άναρθρες κραυγές.
Ο αγώνας της επιβίωσης
μάς κρατά όμηρους στην απομόνωση.
Μπροστά στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης
η συζήτηση μοιάζει πολυτέλεια.
ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤHN ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ
Μάς έμαθαν να ζούμε με την απελπισία.
Έχουμε πια εθιστεί.
Ήρθε απρόσκλητη
και τρύπωσε στα όνειρά μας.
Την φορέσαμε κατάσαρκα
και τώρα είναι πλέον συγκάτοικος.
Η παρουσία της αισθητή σ’ όλα τα δωμάτια.
Ξεπροβάλλει από κάθε γωνιά
και μάς γνέφει ειρωνικά
με την υπεροψία του κυρίαρχου.
Τα βράδια κοιμόμαστε αγκαλιά
κι ακούμε την ανάσα της.
Τα πρωινά πίνουμε μαζί καφέ
και για το υπόλοιπο της μέρας
συνεχίζουμε ν’ απολαμβάνουμε... τη συντροφιά της.
Μάς έχει γίνει πλέον απαραίτητη.
Κι αυτό που φοβόμαστε περισσότερο
είναι μήπως κάποτε έρθει η στιγμή του χωρισμού.
κι ακούμε την ανάσα της.
Τα πρωινά πίνουμε μαζί καφέ
και για το υπόλοιπο της μέρας
συνεχίζουμε ν’ απολαμβάνουμε... τη συντροφιά της.
Μάς έχει γίνει πλέον απαραίτητη.
Κι αυτό που φοβόμαστε περισσότερο
είναι μήπως κάποτε έρθει η στιγμή του χωρισμού.
Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Μάς τύλιξαν με τον μανδύα της λιτότητας.
Αυθαίρετα.
Η συγκατάθεσή μας περιττή.
Κι ύστερα μάς βάπτισαν «παιδιά της κρίσης».
Λέξη κλειδί η κρίση.
Αυτή αποκαθηλώνει τα όνειρα.
Θέλει να τα σκοτώσει.
Γίναμε τώρα οι σύγχρονοι «άθλιοι».
Αυτοί που θα γευτούν τη φυλακή
για ένα καρβέλι ψωμί.
ΕΚΠΟΙΗΣΗ
Η αγγελία είχε έντονα γράμματα
στο χρώμα της φωτιάς.
Η Ελλάδα σε καθεστώς εκποίησης
με την άδεια των συμμάχων της.
Μη χάσετε αυτήν την ευκαιρία.
Είναι μοναδική προσφορά.
Η χώρα βρίσκεται σε πλειστηριασμό.
Τιμή εκκίνησης εξευτελιστική.
Το κέρδος εγγυημένο.
Ελάτε να αγοράσετε!
στο χρώμα της φωτιάς.
Η Ελλάδα σε καθεστώς εκποίησης
με την άδεια των συμμάχων της.
Μη χάσετε αυτήν την ευκαιρία.
Είναι μοναδική προσφορά.
Η χώρα βρίσκεται σε πλειστηριασμό.
Τιμή εκκίνησης εξευτελιστική.
Το κέρδος εγγυημένο.
Ελάτε να αγοράσετε!
ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ
Το ξημέρωμα με βρίσκει να βάφομαι με τα χρώματα του πολέμου.
Μετά θα καλύψω το πρόσωπο με μια βενετσιάνικη μάσκα,
ξεχασμένη σ’ ένα αραχνιασμένο συρτάρι.
Το τέλειο καμουφλάζ!
Έτσι, θα κερδίσω στο παιχνίδι της υποκρισίας.
Κανείς δε θα δει τους μορφασμούς της οργής μου.
Είναι άοσμος ο πόνος της απελπισίας.
Σαρδόνιο το χαμόγελο της μάσκας, παγωμένο.
Και κάτω απ’ αυτήν, εγώ.
Ένας κλόουν με κέρινο πρόσωπο.
πολύ δυνατά ποιήματα κατ εμέ είναι το πρώτο και το τελευταίο σας. Περιγράφουν πολύ παραστατικά τη σύγχρονη ζωή και την κρίση, κυρίως σε πνευματικό και ηθικό επίπεδο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω μαζί σας. Σας ευχαριστούμεγια το σχόλιό σας!
Διαγραφή