Μέσα στα μάτια σου ζω...

 

 

Μέσα στα μάτια σου ζω
και ξημερώνω στο φως τους...
Σε μια μικρή αναλαμπή,
που άφησε η κούραση της νύχτας
σβήνω...
κι ακούω τα κύματα της θάλασσας
ή ήχους στεριανούς,
των τσιτζικιών τον μονότονο ρυθμό,
ομιλίες ανθρώπων
απ' τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα,
κι όλα έχουν την αχλύ παραμυθιού...
Ψίθυρος ερωτευμένου καραβιού,
που στα βαθιά αφήνει τον αφρό του
και πού να δέσει άραγε το φως
πού να ξεκουραστεί για λίγο...
στο νοερό λιμάνι των ματιών σου,
όπου τα χρώματα
κυλιούνται παιχνιδιάρικα;
Άνθισες μάτια μου
στο τελευταίο σου ταξίδι
και πέπλο της χαράς
σε ομορφαίνει.
Συνεχίζεις μεθυσμένο,
τίποτα δεν σε τρομάζει,
τον κόσμο αγέλαστο
δεν αφήνεις...
Πιάνεις ουρανούς
σε στοργικές ματιές,
στίβεις φρούτα ονείρων
από τα σύννεφα,
κάτω απ' των βλεφάρων τις σκηνές,
ο πόθος δεν κοιμάται,
χαράζει ρότες τρυφερές,
περισυλλέγει αισθήματα
που πνίγηκαν παλιά...
Τώρα καταμεσής του πελάγους
άραξες,
με δάχτυλα μαργαριταρένια,
να χαίρεσαι την άπλα της ψυχής,
στο μπλε σου το άφατο
να βαφτίζεσαι ξανά
προσκυνητής,
του αιώνιου φωτός
ταξιδευτής,
του απείρου γέννα...

07/08/2018

Λάσκαρης Π. Ζαράρης