Φεγγάρι μου,
ποτέ δεν κατάφερα
να σε στολίσω με στίχους,
αντάξιους της ομορφιάς σου,
κι ας άγγιξα πολλές ακρογιαλιές
στα χέρια μου...
κι ας μέθυσα
με το κρασί της αλμύρας και του αφρού,
όσες ματωμένες αγάπες κι αν φύτεψα
στον ουρανό...
για να παίρνω λίγη γνώση
απ' το Θεό,
ακόμη προσπαθώ
τον ήλιο να μεθύσω,
με τις μοσχοβολιές της μέρας
κι ηλιαχτίδες να τρυγήσω
μέσα απ' τ' αμπέλι του έρωτα,
κλέφτης ανείπωτων,
ωραίων στιγμών.
Ενός μυστηρίου μέτοχος,
που απόψε με λυτρώνει
με της γυναίκας το παράπονο
και το βλέμμα της το εκστατικό.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
