Ένας νέος συγγραφέας σκεφτόταν με ποιο τρόπο θα κέντριζε το ενδιαφέρον των αναγνωστών του. Έτσι βάλθηκε να «σκαρώσει» μια ιστορία, εκμεταλλευόμενος κάποιους πειραματισμούς. Ανακάλυψε έναν ήρωα όχι και τόσο συμπαθητικό, παρόμοιο μ’ εκείνους των κλασικών μυθιστορημάτων και τον περιστοίχισε με σύγχρονες ιδέες.
Ο ήρωας του θα έπρεπε να μην είναι καθόλου όμορφος, να έχει αρκετά ελαττώματα και πάθη, προικισμένος από τη φύση του με χαρακτήρα ευέξαπτο. Μια τύχη τσιγκούνα θα τον ακολουθούσε παντού στην καθημερινή του ζωή.
Σε μία ιστορία μικρή ο ήρωας, σκοτεινός και μελαγχολικός, άρχισε να νιώθει πιεσμένος, κι εξοργισμένος καταφέρθηκε εναντίον του συγγραφέα μέσα από τις βιαστικές σειρές και τις λέξεις που χοροπηδούσαν απειλητικά τριγύρω του.
-Άκουσε να σου πω! Να με βγάλεις απ’ αυτή την πλοκή…Και σύντομα κιόλας!
Ο συγγραφέας, ξαφνιασμένος από την εναντίωση του ήρωά του, έψαχνε για πρόχειρες δικαιολογίες:
-Μα κοίταξε, ο ρόλος σου θα είναι σπουδαίος εκεί. Θα σε βάλω ν’ αποκτήσεις τεράστιες γνώσεις και πως με την εκδήλωση των παθών σου έγινε η αφορμή ν’ ανακαλύψεις έναν κρυμμένο, πλούσιο εσωτερικό κόσμο που αγνοούσες μέχρι σήμερα.
-Ψυχαναλυτικές ανοησίες! Αν πράγματι ενδιαφέρεσαι για μένα, μην με αφήνεις έκθετο σ’ αυτή την ιστορία που σχεδιάζεις. Μετέφερε με σε άλλη, καλύτερη. Θα προτιμούσα τη μορφή ενός μυθιστορήματος-ποταμού.
Ο συγγραφέας, γεμάτος αβεβαιότητα, ψιθύρισε:
-Δεν ξέρω…αρκετά δύσκολο εγχείρημα μου φαίνεται…
Ο ήρωας κάγχασε:
-Να χαρώ τις ικανότητές σου στη γραφή! Αν μ’ έβαζες -επιμένω-, σε μια ιστορία μικρή, τότε θα έπρεπε να με κάνεις ωραίο και γυναικοκατακτητή, καθόλου γκρινιάρη. Θα με απάλλασσες από τ’ ατέλειωτα βάρη του νου και της ψυχής. Ας πούμε, θα προτιμούσα να είμαι εφοπλιστής σε περίοδο διακοπών στο Σαν Τροπέ.
-Μια τέτοια υπόθεση θα ήτανε αρκετά μονότονη. Κανείς δε θα είχε να κερδίσει τίποτα από την ανάγνωση, συμπέρανε συνοφρυωμένος ο συγγραφέας.
-Κι όμως, θα ήταν πιο ωφέλιμο να υπακούσεις σε μένα και όχι στις καλλιτεχνικές και αισθητικές σου αναζητήσεις. Γιατί μέσα από τόσες λίγες γραμμές, τι νόημα θα έβγαινε τελικά; Ο χαρακτήρας μου θα έμενε ανολοκλήρωτος. Ακόμη κι αν πράγματι είμαι έτσι -όπως με περιγράφεις-, γιατί να μη γίνω κάποτε αυτό που θέλω εγώ; Κι εσύ να μη μπαίνεις στην ταλαιπωρία να ψάχνεις να βρεις λίγα λόγια για να πεις πολλά. Πες ένα ψέμα και δε θα χάσεις. Κάνε τη ζωή σου πιο εύκολη.
Ο διηγηματογράφος γέλασε. Είχε αρχίσει ν’ αμφισβητεί την επιδεξιότητά του στο χειρισμό της γλώσσας. Ετοιμαζόταν κιόλας να δεχτεί την ανταρσία του ήρωα κι ας όφειλε εκείνος να πειθαρχήσει στα όρια που του υποδείκνυε ο δημιουργός.
-Όμως τόση φασαρία έγινε άσκοπα, σκέφτηκε. Αν τον αφήσω ελεύθερο, ίσως με οδηγήσει εκεί, που δε θα μπορούσα από μόνος μου να φανταστώ.
Ο συγγραφέας λοιπόν κέρδισε σε σοφία, γιατί άκουσε τον ήρωα του και του έκανε το χατίρι. Ήλπιζε ότι θα καταλάβαινε κάποτε εκείνος, πως η ευκολία είναι το μοναδικό πράγμα που δεν αξίζει στη ζωή. Στριμώχτηκε τόσο επικίνδυνα από τις πράξεις του μέσα στην εξέλιξη του μυθιστορήματος, που ζητούσε απεγνωσμένα να δραπετεύσει από εκεί.
-Πες μου επιτέλους, τι ακριβώς θέλεις; Προηγουμένως μου ζητούσες άλλα πράγματα! Ο μόνος τρόπος να γλιτώσεις είναι να σε σκοτώσω.
-Όχι, σε παρακαλώ, δώσε μου ακόμη μία ευκαιρία.
Τότε ο συγγραφέας έδειξε στον ήρωά του τον μοναδικό δρόμο σωτηρίας του· το διήγημα.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Νέα Αγχίαλος Μαγνησίας
