Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Κριτική παρουσίαση για την ποιητική συλλογή: «Αντοχή των υλικών» του Θόδωρου Καλαμπούκα, εκδόσεις ΑλΔΕ, Κέρκυρα, 2007.




   Αφού αρχικά ευχαριστήσω τον φίλο Θόδωρο Καλαμπούκα για την αποστολή της ποιητικής συλλογής του: «Αντοχή των υλικών», θα διατυπώσω την άποψη πως σπάνια τυχαίνει να διαβάζω έργο δημιουργού του γραπτού λόγου, όπου οι λέξεις μπαίνουν στην κατάλληλη θέση μέσα στον στίχο κι έχουν την ειδική βαρύτητα ώστε να προσδίδουν στο ποίημα μία εξαιρετική ποιότητα. Ο ποιητής στοχεύει κατευθείαν στην πηγή της καλλιτεχνικής έμπνευσης και περιγράφει λιτά, πυκνά και εύστοχα τον ποιητικό του ορίζοντα, παρόλο που αναρωτιέται στο ποίημα της σελίδας 18: «Με ποια σύμφωνα γεννιούνται συλλαβές; Με ποια λέξεις;».
   Με άλλα λόγια, η έμπνευση μπορεί να είναι απέραντη, όμως η οριοθέτησή της με λέξεις δεν αντιπαρατίθεται στον κώδικα του εφικτού και του ορατού, γιατί το νόημα δεν ανασύρεται απ’ τα βάθη ενός ποιητικού πηγαδιού, μα συντίθεται με λάμπουσες ηλιακές αχτίδες, που θερμαίνουν τον στίχο που κυλάει, όχι ανάλαφρα σαν θρόισμα αέρα στα φύλλα των δέντρων, μα ακαριαία ως χειραφέτηση της ανθρώπινης μνήμης και περιπέτειας από το σκοτάδι, χωρίς να το απορρίπτει εξ’ ολοκλήρου, αλλά να εξασκείται στην εμπειρική γνώση από την εκμάθηση του σκοταδιού:

«Ανήσυχα τα μάτια των συντρόφων:
με κάθε ήχο τρόμος, πανικός με κάθε τριγμό.
Αλλά και πόσο ικανοποίηση
κάθε φορά που το τρυπάνι αποκαλύπτει
ημιπολύτιμα πετρώματα και λίθους σπάνιους
χρώματα που τα βλέπουν με τη λάμπα στο σκοτάδι!..».

(Από το ποίημα της σελίδας 25: «Δουλεύεις χρόνια στα ορυχεία»).

   Κι ύστερα ο ποιητής παραμερίζει τη βαριά κουρτίνα της ψυχής του, για να φανούν σε όλο τους το εύρος τα κρυφά πάθη της και οι ενθουσιώδεις μύθοι της που διατρανώνουν το μυστήριο της ύπαρξης, προσθέτοντας στις σκέψεις άπειρες διεξόδους, ενώ μέσα από την ανθρώπινη αδυναμία και τη σιωπηρή κραυγή ξεχωρίζει το θαυμαστικό της αντοχής:

«Ώρα να συλλαβίσεις
το αμίλητο μυστήριο της ψυχής σου.

Κυμάτιζε μια λεπτή φρίκη στη νύχτα.

Μιλούσες και τ’ αγέρι
περνούσε απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
σαλεύοντας τη νοτισμένη κουρτίνα.
Στα χείλια άνθισε η εξομολόγηση
ένα εξάνθημα έσπασε στο σκοτάδι.

Το πρωί ένας λεκές στο άσπρο μετάξι
και μια ισχνή χρυσαλλίδα
έτοιμη να πετάξει».

(Το ποίημα της σελίδας 21: «Έφθασε ο καιρός ν’ αγαπήσεις το σώμα σου»).

   Τριανταπέντε ποιήματα περιλαμβάνονται στην παρούσα ποιητική συλλογή του Θόδωρου Καλαμπούκα, χωρισμένα σε δύο ενότητες: «Του φωτός και της νιότης» και «Άντρας», που αντιπροσωπεύουν παράλληλα τις διαφορετικές περιόδους της ζωής του, όπου η αποτύπωση των συναισθημάτων κυμαίνεται ανάλογα με την ηλικία και τους οραματισμούς, τον αγώνα ή την αποδοχή των καταστάσεων και την παραίτηση. Οι εικόνες δημιουργούν ένα αέναο σκηνικό, με πρωταγωνιστές -έμψυχα και άψυχα-, που μιλάνε ακόμη και χωρίς φωνή, γιατί η εξωτερίκευση του βιώματος γίνεται άμεσα και ο αναγνώστης μετατρέπεται σε θεατή ποιημάτων -σχηματιζόμενων εκείνη τη στιγμή- αν και ο γονιμοποιός τους σπόρος βρίσκεται στο νοσταλγικό παρελθόν. Η ομορφιά λοιπόν συνιστά, όχι απλώς ένα αδιαμφισβήτητο υλικό αντοχής, αλλά και μια συνολική θέαση της ζωής:

«Η πύκνωση των ανθρώπων που δέχτηκες
κι εκείνων που γύρεψες,
το μάγμα αυτών που αγάπησες
κι όσων ακόμη θα μπορούσες ν’ αγαπήσεις,
δεν είναι παρά το υλικό
για μια υπέρογκη έκρηξη.

Γιατί είναι η έκρηξη ομορφιά».

(Από το ποίημα της σελίδας 15: «Το φως θα ήταν ίσως μια αρχή. Το φως»).

   Η πρώτη γνωριμία μου με το έργο του Θεσσαλονικιού ποιητή Θόδωρου Καλαμπούκα έγινε  μέσω του εξαιρετικού περιοδικού «Αίτιον», όπου δημοσιεύει ενδιαφέροντα άρθρα αποκαλύπτοντας πτυχές της ζωής, του έργου και του χαρακτήρα σημαντικών πνευματικών ανθρώπων που ο ίδιος γνώριζε προσωπικά, όπως του πεζογράφου Γιώργου Ιωάννου και του ποιητή Γιώργου Θεμέλη. Με σπουδές θεάτρου στην Ελλάδα και στην Αγγλία και την ίδρυση αρκετών θεατρικών ομάδων στη Θεσσαλονίκη, ο φίλος Θεόδωρος άφησε τη θεατρική γραφή να μπολιάσει την ποίησή του με δραματικό τόνο και με το λεπτό βελόνι των συναισθημάτων να κεντάει στο υφαντό της ψυχής τόσο λεπταίσθητες καταστάσεις, που θαρρείς πως το τσάκισμα της ψυχής και ο διαρκής πόνος φέρνουν μακροπρόθεσμα το χαρμόσυνο άγγελμα της αντοχής:

«Ω! Πόσο γνωρίζω την απελπισία
εκείνου που δεν έχει δρόμο, ούτε προοπτική!
Η δικαιοσύνη είναι νόημα ανθρώπων
δεν είναι συνέπεια του μαρτυρίου».

(Από το ποίημα της σελίδας 34: «Σα να γινόταν εισβολή»).

«Μπορείς να περιγράψεις την ανέχεια;
Με ποιον τρόπο ν’ αλλάξει ο πόνος της ψυχής
των καταφρονεμένων που τριγυρνούν χωρίς ελπίδα
κι όλων εκείνων που έχασαν τον μύθο τους
και δεν τους έμεινε ούτε φαντασία;».

(Από το ποίημα της σελίδας 37: «Τα δέντρα του Νοέμβρη είναι ό,τι πιο γυμνό υπάρχει»).

«Τόσο είναι μεγάλη η δύναμη των ανθρώπων
της λύπης και της χαράς
και των ρημάτων».

(Από το ποίημα της σελίδας 16: «Και ιδού λοιπόν εσύ! Τώρα γνωρίζεις»).

«Οι υγρές μέρες που πέρασες
και κανείς δε θα μάθει τις εκτάσεις της αντοχής σου.
Μια στοιχειώδης αίσθηση αξιοπρέπειας
-ό,τι κι αν γίνει, αυτή δε θα τη χάσεις-
σε υποχρεώνει σχεδόν και να χαμογελάς
ενώ ακόμη συνεχίζεται το υγρό μαρτύριο».

(Από το ποίημα της σελίδας 33: «Δεν έχουν αριθμό κι ούτε προσδιορίζονται»).

   Κι αν ο άνθρωπος ψάχνει υλικά για να κατασκευάσει μια σταθερή κατοικία, καλύτερα να την ψάξει εντός του κι όχι εκτός, εκεί που συντελείται καθημερινά η ιστορία της υφαρπαγής της ύπαρξης και της αλλοίωσης της από κάθε είδους αναπόδραστες κι επιβαλλόμενες πορείες ζωής:

«Το σχήμα και τα χρώματα της ύλης
τώρα δεν τα περιφρονείς.
Τ’ αφήνεις να εισχωρούν στα μάτια
να πιέζουν τις κόρες
και να εγκαθιστούν την παχύρρευστη ευτυχία
του προσωρινού».

(Από το ποίημα της σελίδας 51: «Κοίτα το φως πώς δηλώνει τη μορφή των πραγμάτων»).

   Κι είναι να αναρωτιέται κανείς πώς ο ποιητής Θόδωρος Καλαμπούκας, στον πρόλογο της ποιητικής του συλλογής, δίνει την εξής απάντηση: «Γίνεται όπως με τα στεφάνια της πρωτομαγιάς: / Μαραίνονται, στεγνώνουν μέχρι το καλοκαίρι, / ώσπου τις νύχτες του Αϊ-Γιάννη ανάβουμε μ’ αυτά φωτιές. / Έτσι, ίσως εξηγείται γιατί ο Νέρων έκαψε τη Ρώμη. / Υποψιάζομαι / ότι βαθιά την αγαπούσε», σε γράμμα του φίλου Γ. Ι: «…Τα ποιήματά σου που αγάπησα γιατί τα καις; Γιατί τα καταστρέφεις; Μοιάζει μ’ αυτοκτονία, στρέφεσαι ενάντια στον εαυτό σου…».
   Όμως η πορεία ενός εφήβου προς την ενηλικίωση περιγράφεται αδρά και αρκετές φορές ο μύθος των νιάτων εξακολουθεί να συνεπαίρνει την ψυχή ενός ενήλικα με περισσή τόλμη:
  
«Όσοι δεν είναι έτοιμοι
να δεχτούν το μήνυμα του ναυαγού που γνέφει
πέρα από τον κυρτό ορίζοντα
δε θα μπορέσουν να δικαιολογήσουν την αποκοτιά σου
να σαλπάρεις στο καταχείμωνο και μέσ’ στη σκοτεινιά».

(Από το ποίημα της σελίδας 38: «Όσοι δεν είναι έτοιμοι»).

   Πότε-πότε, η πόλη από ψηλά συντελεί ώστε η προσωπική αγωνία και η θλίψη να υπερκαλύπτονται απ’ τα βάσανα των ανθρώπων που κυκλοφορούν στους δρόμους της, προτού ο ποιητής πάει να παίξει με τη μελαγχολία της ανάμνησης:

«Περίπου εκεί βρισκόταν το ρυάκι με τις λεύκες
και παραπέρα θύσανοι πλατάνων κι άλλες εκβλαστήσεις
όλα ασημένια από τα χρόνια, κλειδωμένα στη σκέψη σου,
όπως κτερίσματα πλάι στ’ ακριβό μέταλλο των μαλλιών
της μάνας και του πατέρα που κοιμούνται».

(Από το ποίημα της σελίδας 41: «Ποια υπεροψία έδωσε στη μέρα τέτοια χρώματα»).

   Εν κατακλείδι, ο φίλος Θόδωρος Καλαμπούκας υπηρετεί έναν ποιητικό λόγο με συνέπεια και σκληρή αυτοκριτική, που τον εμποδίζει να δώσει στη δημοσιότητα και να εκθέσει αβασάνιστα το έργο του, φέρνει όμως τη σοδειά εύγεστων καρπών, χαρακτηριστικό στοιχείο που επισημαίνει επίσης στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο λογοτέχνης και καθηγητής φιλοσοφίας Τάσος Φάλκος: «Ο ποιητής, όχι πως δεν ήξερε τις αρετές αυτών που είχε γράψει, αλλά έβαζε τον πήχη πολύ ψηλά. Αλλά το επιθυμητό πάντα απέχει απ’ το πραγματικό. Αυτό συμβαίνει με όλους μας. Μα πρέπει κάποτε να κατεβεί κανείς στον στίβο».  

29/07/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Τις νύχτες λέγαμε τα ίδια λόγια...





Τις νύχτες λέγαμε τα ίδια λόγια
πως τάχα ο προορισμός μας δε θ' αλλάξει,
θα είναι πένθιμα ντυμένο το φεγγάρι
κι η θάλασσα χώμα θα μυρίζει.
Κι αν επιλέξουμε έναν ενδιάμεσο σταθμό
μια παρτίδα έρωτα για παράδειγμα,
τότε κανείς μας δε θα καταφέρει να νικήσει...
Θα έχουμε κλείσει οριστικά τα μάτια στην αλήθεια
κι όταν ονειρευόμαστε θα ονειρευόμαστε
μόνο και μόνο για να πείσουμε τον μέσα κόσμο που δειλιάζει
πως άπειρα ίχνη σβήστηκαν στους δρόμους
κι ήταν σημάδια ενός θηρίου, με ματωμένες στάλες της ψυχής
που σε κάθε γκρίζο της αυτομολούσε το γαλάζιο.
Ω ψίθυροι καρδιάς
δεν αρκούν τα χάδια και οι αγκαλιές για την αποστασία,
όσες πληγές κι αν ανοίγονται με το μαστίγιο της ζωής
μπροστά θα στρώνονται αγκάθια
κι ένα πέταλο δε θα προλαβαίνει
να γίνει η κλίνη της ταλαίπωρης γης που ασφυκτιά.

28/07/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Αχτίδες πολύβουες.

 
Αχτίδες πολύβουες τσακίζουν το παρελθόν...
Στο ίδιο σπίτι μεθάνε κάθε βράδυ τα όνειρα
πίνουνε διαψεύσεις και καημό
και κάπου κάπου σχηματίζουνε ένα χαμόγελο αμυδρό
όταν θυμούνται την εφηβεία:
ματιά αστραφτερή
προσκύνημα των ηδονών
ενθουσιασμός κάθε στιγμής
και πόνος...
να σφυροκοπά την ξεγνοιασιά
έρωτας που εθίστηκε στη μελιστάλακτη αγκαλιά
σπασμένα δόντια από απερισκεψία
και λίγη μουσική από τα πέλαγα.
Σαν πλοηγός το φεγγάρι
βιάστηκε να αφαιρέσει λάθη
για να πλεύσει με ελαφράδα το σκαρί
που είχε αγκυροβολήσει μάταια στο σκοτάδι
ενώ το παίδευε το δάκρυ κι η σιωπή.

12/07/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

«Η διαφορά του έρωτα απ’ την αγάπη!», ένα ποίημα του Γεράσιμου Μοσχόπουλου.




Θνητοί που ερωτεύονται σαν τυφλωμένοι κύκνοι,
την αντανάκλαση θωρούν μονάχα μες στη λίμνη,
τα πάντα διαστρεβλώνονται διά μέσω του αιθέρα,
κάλπικη η γη κι ο ουρανός, ο ήλιος κι ο αγέρας!

Το φως τ’ αληθινό να δεις θα πρέπει να κοπιάσεις,
τον έτερό σου εαυτό για πάντα να τον χάσεις,
στη γέμιση του φεγγαριού και πάλι να ιδωθείτε,
στο χάραμα τ’ Αυγερινού ξανά να ενωθείτε!

Μονάχα οι αθάνατοι και τα γενναία τζίνι,
αυτά αγαπούνε φωτεινά με φλόγα που δε σβήνει
κι οι ήρωες που χάθηκαν και πήγαν στη Βαλχάλα,
‘κείνοι γνωρίζαν ν’ αγαπούν με δάκρυα μεγάλα!

Γεράσιμος Μοσχόπουλος

Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

Αποτελέσματα Δ΄ Πανελληνίου Ποιητικού Διαγωνισμού «Καισάριος Δαπόντες».

Ο Δήμος Σκοπέλου και η Οργανωτική Επιτροπή του διαγωνισμού ευχαριστούν θερμά όλους τους ποιητές για τη συμμετοχή τους, καθώς και την Επιτροπή Αξιολόγησης που συνέβαλλαν στην καθιέρωση του θεσμού αυτού.

Ενημερώνουμε τους ποιητές ότι ο Δήμος Σκοπέλου διατίθεται να αναρτήσει τα ποιήματα που διακρίθηκαν στο διαδίκτυο, όπως κάθε χρόνο. Όσοι από τους παρακάτω διακριθέντες επιθυμούν τη δημοσιοποίηση των ποιημάτων τους, παρακαλούμε να τα αποστείλουν σε ηλεκτρονική μορφή στα e-mails: admin@skopelos.gov.gr & ninettakosma@yahoo.gr


Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΡΑΠΤΗ (ΩΡΩΠΟΣ) "Στη γη του πουθενά"

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΚΡΗ (ΑΛΜΥΡΟΣ ΒΟΛΟΥ) "Ρούχο παιδικό"

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΟΥΦΤΟΓΛΟΥ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ) "Όμορφη ζωή"

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΩΚΟΣ (ΑΘΗΝΑ) "Πληγωμένα μίλια"


Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

ΛΑΣΚΑΡΗΣ ΖΑΡΑΡΗΣ (Ν. ΑΓΧΙΑΛΟΣ ΒΟΛΟΥ) "Ερωτικό"

ΝΙΚΟΣ ΣΟΥΒΑΤΖΗΣ (ΠΕΙΡΑΙΑΣ) "Έτσι ξεκινήσαμεν"

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ (ΧΑΝΙΑ ΚΡΗΤΗΣ) "Παιδάκια ξεχασμένα απ' το Θεό"

ΓΙΑΝΝΟΣ ΛΑΜΠΗΣ (ΛΕΜΕΣΟΣ, ΚΥΠΡΟΣ) "Πένθιμος ύμνος της αγάπης"

ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ ΚΑΛΛΙΑΝΤΖΗ (ΚΑΡΔΙΤΣΑ) "Μέχρι χθες"

ΕΛΕΝΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (ΛΕΥΚΩΣΙΑ, ΚΥΠΡΟΣ) "Εκδίκηση"

ΑΝΤΩΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ (ΓΕΡΜΑΝΙΑ) "Σιδερένια πουλιά"

ΒΙΒΗ ΚΟΥΤΣΟΥΡΗ (ΚΕΡΚΥΡΑ) "Περίφημα"


Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

ΛΑΜΠΡΟΣ ΝΤΟΥΛΑΣ (ΒΟΛΟΣ) "Απορία ξωτικών"

ΑΙΜΙΛΙΑ ΔΡΙΜΑ (ΚΟΡΙΝΘΙΑ) "Τυχοδιώκτης"

ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ (ΑΘΗΝΑ) "Επιβάτες του δίκιου"

ΠΑΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΗ (ΛΕΜΕΣΟΣ, ΚΥΠΡΟΣ) "Μην τον ξυπνάτε"

ΑΝΝΑ ΚΑΜΑΡΕΤΣΟΥ (ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ) "Τα άδυτα του έρωτα"

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΙΛΙΜΠΑΡΗ (ΑΘΗΝΑ) "Η χώρα των δακρύων"

ΕΛΕΝΗ ΛΑΜΝΑΤΟΥ (ΑΘΗΝΑ) "Του μαζί το ποτέ"


ΕΠΑΙΝΟΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΙΟΠΟΥΛΟΣ (ΚΟΖΑΝΗ) "Ερωτεύσου"

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΘΕΡΜΟΓΙΑΝΝΗΣ (ΛΑΜΙΑ) "Θάλασσα"

ΧΡΗΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ (ΑΘΗΝΑ) "Θα 'ρθεις"

ΣΟΦΙΑ ΚΙΟΡΟΓΛΟΥ (ΑΘΗΝΑ) "Δεν θα 'ρθεις"

ΕΛΛΗ ΦΡΕΓΓΙΔΟΥ (ΚΙΛΚΙΣ) "Αιώνιο βήμα"

ΑΝΤΡΕΑΣ ΤΙΜΟΘΕΟΥ (ΛΑΡΝΑΚΑ, ΚΥΠΡΟΣ) "Γέννηση"

ΕΛΕΝΗ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΤΟΥ (ΑΘΗΝΑ) "Παύση"

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ (ΜΗΛΟΣ, ΚΥΚΛΑΔΕΣ) "Έλεγα"

ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ (ΠΕΙΡΑΙΑΣ) "Ωδή εις τον Σαίξπηρ"

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ (ΛΕΥΚΩΣΙΑ, ΚΥΠΡΟΣ) "Άσημη ψυχή"

ΜΑΡΙΑ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΗΛ (ΛΕΜΕΣΟΣ, ΚΥΠΡΟΣ) "Όταν γράφω αισθάνομαι"

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΙΑΔΗΣ (ΚΟΜΟΤΗΝΗ) "Να με αγαπάς"

ΝΟΠΗ ΧΑΤΖΗΙΓΝΑΤΙΑΔΟΥ - ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ (ΔΡΑΜΑ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ) "Είδωλα"

ΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗΣ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ) "Μάνα θάλασσα"

ΕΙΡΗΝΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ (ΛΕΥΚΩΣΙΑ, ΚΥΠΡΟΣ) "Αυγινός περιπατητής"

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΙΚΟΥΡΑΚΗ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ) "Η ζωή το όνειρο πατάει"


ΕΠΑΙΝΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ
στους εξής μαθητές του ΓΕΛ Μεγαλόπολης:

Σιαμπάνη Σοφία, Τσίρη Αγγελική, Στράγκα Χρυσοβαλάντη, Καλαϊτζή Αθανάσιο, Ζενέτου Ευαγγελία, Καϊκα Κωνσταντίνα, Ψύλλα Κωνσταντίνος, Μανιάτη Φωτεινή.

Σάββατο 11 Ιουλίου 2015

Κριτικό σημείωμα για το τεύχος 2 του τριμηνιαίου περιοδικού για τις τέχνες, την επιστήμη και τον πολιτισμό «Αίτιον», Ιούνιος - Ιούλιος - Αύγουστος 2015.






   Παίρνοντας στα χέρια μου το δεύτερο τεύχος του περιοδικού «Αίτιον», έχω καταρχάς να παρατηρήσω την ξεχωριστή αισθητικώς έκδοση, εν σχέση με τα διάφορα πολιτιστικά και λογοτεχνικά περιοδικά που κυκλοφορούν στις μέρες μας στη χώρα μας.
   Η επιμελημένη έκδοση -εκτός από το να δίνει χώρο σε ολοκληρωμένες σκέψεις, στον φιλοσοφικό και στον λογοτεχνικό στοχασμό- είναι εμπλουτισμένη με τους πίνακες του γνωστού εικαστικού Αλέκου Φασιανού, πραχτική που προσθέτει σε μια σοβαρή ανάγνωση, την ξεγνοιασιά μιας όμορφης και διασκεδαστικής οπτικής.
   Κύριος εκφραστής των ιδεών του κινήματος «Αίτιον» αποτελεί το συγκεκριμένο περιοδικό, που προσπαθεί ν’ ανοίξει καινούργιους δρόμους σε ό,τι συνιστά τη δημιουργία του ανθρωπίνου πνεύματος και της τέχνης, ενάντια στη  μαζοποίηση και την εμπορευματοποίηση των πολιτιστικών έργων, φιλοδοξώντας να συνενώσει πολλούς δημιουργούς που αρνούνται να «παγιδευτούν» και να «πνιγούν» από μια πραγματικότητα που συνθλίβει κάθε πρωτοβουλία. Αγωνίζεται για μια διαφορετική φυσιογνωμία, ικανή να αρθρώσει όμορφο και επαναστατικό λόγο, μακριά από τον εφησυχασμό και την πλαστή ευδαιμονία των υλικών αγαθών, που η ίδια η οικονομική κρίση απέδειξε ότι δεν πρέπει να αποτελούν προτεραιότητα στις επιδιώξεών μας.
   Σε ανάλογο κλίμα, η εκδότρια Τούλα Μπαρνασά επισημαίνει στο σημείωμά της, την αισιοδοξία που φέρνει το κίνημα και την ελπίδα ν’ αποτελέσει μια δυναμική παρέμβαση στον χώρο του πολιτισμού, της επιστήμης και των τεχνών. Αλλά και στο εξαίρετο άρθρο του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου ανακαλύπτουμε τις αρχές και τους στόχους του ριζοσπαστικού κινήματος, ο οποίος παράλληλα εκφράζει και τη δική μου αγωνία, όπως και πολλών δημιουργών που παρατηρούν με βαθιά συνείδηση και σφαιρικό πνεύμα τα κοινωνικά φαινόμενα: «Η ποίηση έχει πάψει από καιρό να πυρώνει τα πάθη, να προκαλεί εμμανείς συγκρούσεις και να λειτουργεί ανατρεπτικά… Δυστυχώς σήμερα εξορίσαμε τελεσίδικα και την πραγματική ποίηση και τους πραγματικούς ποιητές. Η λογοτεχνία έγινε μία τεχνολογία της εξουσίας».
   Θεωρώ πως η γνήσια δημιουργική πνοή, αλλοιώνεται πριν αποτυπωθεί από την καθημερινότητα, η οποία καθορίζει με τους κανόνες της και την επιβολή των μαζικών μέσων ενημέρωσης, τις σκέψεις και τις εμπνεύσεις των ποιητών. Ακόμη χάνεται η ευκαιρία για πρωτότυπο και ποιοτικό έργο, λόγω της κυριαρχίας της εικόνας και της διαστρέβλωσης των αξιών.
   Το «Αίτιον», ως γόνιμος πυρήνας μιας μοντέρνας άποψης στην ποίηση, παρακινεί τούς αρνητές της ομοιομορφίας να λάμψουν με τα διαμάντια του λόγου τους, που δεν συντρίβονται εύκολα απ’ τις έξωθεν επιβαλλόμενες πραχτικές. Ο δημιουργός, από μόνος του, θα ατενίσει τον κόσμο και θα προσπαθήσει να τον ερμηνεύσει. Η έλλειψη τόλμης είναι υπεύθυνη για τη σημερινή ασφυξία σε όλες τις πολιτιστικές εκφάνσεις της κοινωνίας, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων δημιουργημάτων που αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό.
   Στις 176 σελίδες του μεγάλου σχήματος κι ελκυστικού περιοδικού, περιέχονται εμπεριστατωμένα άρθρα με ικανή βιβλιογραφία, λογοτεχνικά κείμενα, ποιήματα και πεζά που στρέφουν τον αναγνώστη σε μια διαφορετική ματιά που δεν αρκείται στο προφανές, αλλά υιοθετεί τη σφαιρικότητα ως σωτήρια νοοτροπία στο αδιέξοδο της μονολιθικότητας της εποχής μας. Μια έξυπνη ματιά που κατευθύνεται στο βάθος της ουσίας και των πραγμάτων, όσο βέβαια το επιτρέπουν οι ανθρώπινες αντιληπτικές ικανότητες και το πεπερασμένο των επιστημονικών γνώσεων, ώστε, αν όχι να γίνει κτήμα μας η αλήθεια, τουλάχιστον να την πλησιάσουμε.
   Στις σελίδες του περιοδικού ξεχωρίζω τα εξής άρθρα, που άλλα διακρίνονται για την αμεσότητα και την απλότητα του λόγου στο θέμα που διαπραγματεύονται και άλλα για τη διαδικασία συνδυαστικών εγκεφαλικών λειτουργιών για την κατανόησή τους. Πάντως η επιλογή επαφίεται στις δικές μου υποκειμενικές προτιμήσεις κι ας με συγχωρήσουν οι μη αναγραφόμενοι αξιόλογοι αρθρογράφοι:
-          Σχεδόν αυτόπτης μάρτυρας της Παυλίνας Παμπούδη.
-          Η αθανασία στην τέχνη, η υστεροφημία της Κατερίνας Διδασκάλου.
-          Επιλογές ποιημάτων της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, που χαρακτηρίζονται, τα περισσότερα -κατά την άποψή μου- από πρωτοτυπία, αμφισημία, κύλιση σημαίνοντος και σημαινομένου, ώστε να προσλαμβάνεται από τον αναγνώστη το νόημά τους ως ένα παιχνίδι «γάτας και ποντικιού», αφού το νόημα πότε διαφεύγει, πότε κατακτιέται διαμέσω του ερμηνευτικού πεδίου και των προσωπικών εμπειριών που καθορίζουν διαφορετικές στάσεις στο φαινόμενο «ποίηση».
-          Ποίηση και φιλοσοφία, οι δύο όψεις της οντολογικής αυτοπραγμάτωσης της Έλυας Βερυκίου.
-          Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο της Λίζας Διονυσιάδου.
-          Ο ελάχιστος χρόνος της Τούλας Μπαρνασά.
-          Ο έρωτας από την πλευρά του αηδονιού της Πόλυς Χατζημανωλάκη.
-           Αλέκος Φασιανός: «Ο κόσμος ζητάει την ευτυχία, την αιωνιότητα…», συνέντευξη στον Πάνο Σταθόγιαννη.
-          Το ιστορικό μυθιστόρημα: ένας εναλλακτικός τρόπος ιστοριογραφίας του Αναστασίου Μαρά.
-          Αλμπέρ Καμύ: «Ζήστε σαν…» του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου.
-          Ο αφηγηματικός κώδικας ως ηθογραφική δικαιοσύνη του Σπύρου Μακρή.
-          Η δικτατορία της εικόνας του Χρήστου Κοτσιρέα.
-          Η απώλεια του πολιτικού ήθους και της πολιτικής συνείδησης δικαίου- Η πολιτική της διαφθοράς του Γιώργου Κασιμάτη.
-          Ο Κύκλος της Βιέννης: πορεία και έργο του Κωνσταντίνου Γ. Παπαγεωργίου.
-          Εποπτική προσέγγιση της έννοιας της ελληνικότητας του Δημήτρη Ε. Λέκκα.
-          Η ιδεοποικιλότητα και το ελληνικό θαύμα του Ξενοφώντα Δ. Μουσσά.
-          Απαιτείται ερωτισμός για την ανάγνωση της ποίησης, συνέντευξη του ποιητή Γιάννη Κοντού στο Γ΄ Πρόγραμμα της ΕΡΑ, του Ζαχαρία Σώκου.
-          Γιώργος Θέμελης: Ένας αδικημένος σημαντικός ποιητής του Θόδωρου Καλαμπούκα.
   Συμπερασματικά, έχω να παρατηρήσω ότι τα οφέλη της ανάγνωσης του δεύτερου τεύχους του περιοδικού «Αίτιον» είναι σημαντικά. Πέρα από την ευρύτητα των θεμάτων και την πολλαπλή προσέγγιση, ανοίγεται ένας διάλογος ιδεών αφού ο αναγνώστης μπαίνει σε μια διαδικασία εγρήγορσης της σκέψης του, εξαιτίας των ισχυρών ερεθισμάτων που λαμβάνει από τα κείμενα κι έτσι ο ρόλος του πια γίνεται ενεργός. Συντελεί στη διαμόρφωση των ιδεών, στον δημιουργικό μετασχηματισμό ή την ανάπλαση τους, από τη στιγμή που κρίνει και αξιολογεί τις παρουσιαζόμενες απόψεις.

10/07/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης     

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2015

Είναι πιο εύκολη θαρρείς το καλοκαίρι η παράδοση...


Είναι πιο εύκολη θαρρείς το καλοκαίρι η παράδοση...
θερμοί, διασταλμένοι, ιδρωμένοι,
με τα ενδύματα να προσεγγίζουνε το τίποτα 
και τις δικαιολογίες κάλυψης να λιώνουν μία μία...
Τα βλέπεις όλα λες ακάλυπτα
και προσφερόμενα και σφύζοντα,
με τον σφυγμό τους να καλπάζει
κι ειν' απορίας άξιον με τόση διαφάνεια
πώς σβήνουν τούτες οι παραδόσεις άναυλα
σαν θα φυσήξει φθινοπώρου αγέρι.
Κάπου το χάνουμε,
κάπου κρυβόμαστε μέσα στη γύμνια μας,
γυμνοί, παραδομένοι, μόνοι
κι επιμελώς,επιμελέστατα κρυμμένοι.

Γιώτα Νάκου
Επανομή Θεσσαλονίκης

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ (Ε.Λ.Β.Ε.).

Ένα ποίημα του Παύλου Πολυχρονάκη.

Δελτίο Τύπου Φιλοπρόοδου Συλλόγου Νέας Αγχιάλου.



6 Ιουλίου 2015
 
                
Πληροφορίες: Γ. ΤΑΒΕΛΗΣ
( 2428076904 - 6974181937
Email: gtavelis@gmail.com

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Κόντρα στις δυσκολίες τις εποχής ο Φιλοπρόοδος Σύλλογος σας καλεί σε μια βραδιά διασκέδασης και νοσταλγίας.
Οργανώνει πάρτι με ζωντανή μουσική αφιέρωμα στις δεκαετίες 60 – 70 – 80 σε τραγούδια Ελληνικά και Ξένα.

Παίρνουν μέρος οι καλλιτέχνες με αλφαβητική σειρά:
Αποστολόπουλος Γιώργος
Θεοχαράκης Στάθης
Κόκκινος Τζίνο
Κοντοβάς Γιάννης
Νικολέση Μπέττυ
Τζάερλης Φάνης
Τζάνης Αλέξανδρος

Στην παραλία της Νέας Αγχιάλου στα καφέ  “ΑΛΙΣΑΧΝΗ & CIELO”
Την Παρασκευή 10 Ιουλίου στις 10 το βράδυ

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

Ντύθηκε μια μεγάλη μοναξιά η ελπίδα.

 
Ντύθηκε μια μεγάλη μοναξιά η ελπίδα
κι έσταζε απ’ τα μάτια της φωτιά
όνειρα θαλασσινά πώς προσκυνούσε
κύμα πώς γιγάντωνε μέσα στην καρδιά.

Άπλωνε σκέψεις αερικά στις μνήμες
το ίδιο ξόρκι ψέλλιζε μέσα στις πίκρες
κι αν τις πολέμησες τις Ερινύες
και βάλτους ξέφυγες με τις φιλίες
άκου τον ήχο της έρμης ψυχής
δε θα μπορούσες να κρυφτείς.


Αλήθειες πτώματα κρύβουν τον ήλιο
χορεύουν ονόματα που δεν σε άγγιξαν λίγο
ψάχνουν τα χέρια γαλάζια σημάδια
πέρασε του νου η ακόρεστη αύρα.


Κοιμήθηκε το όνειρο σε ξένη αγκαλιά
τώρα βουρκώνουν τα μάτια
γέμισε η ελπίδα άπειρα ξωτικά
ψυχή που ακόμη γεννά μονοπάτια κρυφά.


06/07/2015

Λάσκαρης Π. Ζαράρης