Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

"Να 'ταν μέλισσα ο άνθρωπος, θάματα θα γινόντουσαν...", ένα λαογραφικό διήγημα της Εύας Λόλιου.




   "Ποιος κάνει μωρέ κουμάντο στο σώμα μου!", φώναζε ο κυρ Αντώνης με όλη την δύναμη των πνευμόνων του.
   Ολόγυρα στα σπίτια, αναμμένα είχαν οι άνθρωποι τα φώτα μα πολύ καλά κλεισμένα τα παραθύρια. Κανείς δεν άκουγε, μόνος του στο βαθύ σκοτάδι του δρόμου παραμιλούσε. Που και που στεκόταν έξω απ' ένα φωτάκι και μάλωνε τις ανθρώπινες φιγούρες πίσω απ' τις κουρτίνες: "Μια μέλισσα μωρέ συλλέγει και γύρη απ' τα αγκάθια! Τέτοια αγάπην έχετε εσείς μωρέ! Αγκάθια είστε, να σας φτύσω, τέτοιο μέλι που χορταίνετε τα παιδιά σας! Αχ φύλλο μονάχο είμαι, ξεράθηκαν τα διπλανά μου και έπεσαν απ' του βοριά τ' αλώνι...".
   Περπατούσε μέσα στον άνεμο π' ήθελε ο άτιμος να τον ερίξει στη γη, μα χτυπούσε το μπαστούνι στο χώμα και πείσμωνε η ψυχή που κουβαλούσε το σώμα του.
    Οι μοίρες αλλιώς είχαν αποφασίσει το ξόδεμα της ζωής του. Χρόνια μπάρκαρε στους ωκεανούς, να στέλνει χρήματα στη μητέρα του και στα μικρά του αδέλφια. Καθώς ήταν ο μεγαλύτερος πήρε το πηδάλιο και φόρεσε το καπέλο του καπετάνιου οργώνοντας τις θάλασσες. Σπούδασε τα αδέρφια του, προίκισε την αδερφή του και κάθε φορά που έπαιρνε ένα γράμμα από δαύτους, δάκρυα χαράς κυλούσαν απ' τα μάτια του. Περνούσαν τα χρόνια και δεν έλεγε να αράξει. Μεγάλωνε η φαμίλια, γεννούσε η αδερφή, γεννούσαν οι νύφες. Γέμιζε το σεντούκι τους χρήματα και το δικό του φωτογραφίες. Απ' τους γάμους, τα βαφτίσια, τα γεννητούρια με τις ροζ κορδελίτσες και τις θαλασσιές άγκυρες στα φορμάκια. Τέντωνε το τόξο του κάθε φορά και περισσότερο αλλά δεν τον ένοιαζε αν θα σπάσει, τέντωνε τη ζωή του στα αρμυρίκια των σκοπέλων που του γρατζουνούσαν το πρόσωπο, αφήνοντας βαθιές τις ρυτίδες στο μέτωπο του. Σκορπίστηκε για την αγάπη, και κάθε φορά που τον ρωτούσε ο Νικόλας: "Πότε θα βρεις λιμάνι αφεντικό; Του λόγου σου εγέρασες πια...", βαρούσε το χέρι στο τιμόνι κι έλεγε: ''Ποιός κάνει μωρέ κουμάντο στο καράβι μου! Η ψυχή μου Νικολή, η ψυχή μου!!". 

   Και ήρθε εκείνη η ημέρα που αναγκάστηκε ν' ανέβει τα φρικαλέα ύψη της πραγματικότητας και να δει πως στην προκυμαία κανείς δεν τον περίμενε. Η μάνα του είχε χρόνους αφήσει τη ζωή και τ' αδέρφια του άφαντα απ' το λιμάνι.
    "Αγκάθια είστε ωρέ! Να σας φτύσω το μέλι που σας ανάθρεψε η μάνα σας! Απ' τα αγκάθια μωρέ, απ' τα άνθη που τα βαφτίσατε αγκάθια...".

   Ο άνεμος είχε δυναμώσει. Μόνο του ένα φύλλο στο κλαδί χωρίς την αγάπη της οικογένειας του, φθινοπώριασε και χάθηκε μέσα στο σκοτάδι του δρόμου. Ιχνηλατούσε ο Θεός τα βήματα του και πήρε το μπαστούνι απ' το χέρι στον δρόμο έως να φτάσει στη ψυχή του.Το καράβι ήταν δεμένο στο λιμάνι και τον περίμενε.

Εύα Λόλιου.
 

22-2-2017.

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ...

 
Ταξίδευα, όσο κινδύνευα
έναν ουρανό να αλώσω
με βέλη ευτυχίας να πληγώσω,
σώμα ελπίδας ανίχνευα
με χάδια μοναξιάς στα σύννεφα,
άνεμος συντροφιά που δεν τελειώνει...
Χρώματα ζωηρά, η αυγή δειλιάζει
χορός φτερών κι ο νους γαλαζογέννητος
σε μέθη γλυκού ορίζοντα που η γη δε λαχταρά,
μόνο ένα κομμάτι ελευθερίας σου πεινά.
Πόσο μακριά ο σπάγκος ξετυλίγεται...
και γίνεσαι σκιά του άσπλαχνου εαυτού σου,
η λάμψη της αγάπης σε κρατά ψηλά,
όταν κοιτάξεις χαμηλά, στεριά απατηλή,
το βήμα των ανθρώπων σε τρομάζει...


27/02/2017

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΗ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ.


Για σκέψου λίγο...
Άφησε το άλλο κομμάτι του εαυτού σου
να μιλήσει...
Άκουσε προσεχτικά το παράλογο που ξυπνάει...
Ψάχνω την κατάλληλη μεταμφίεση
για να ακυρώσω ό,τι ήμουν αυτά τα χρόνια.
Λοιπόν... σκοπεύω να σε τρομάξω!
Άσε στην άκρη τους λεπτούς τρόπους σου,
γίνε ότι πιθανόν αποστρεφόσουν και μισούσες!
Και τι μάσκα να φορέσω
για να χαρώ τον καινούργιο χαρακτήρα μου;
Άξιος αν αρχίζεις να καταπίνεις και ανθρώπους,
αφού χόρτασες από άδικες συμπεριφορές...
Ας γίνει η ματιά σου το καρφί, πάει η στοργή.
Ας γίνει το φιλί σου δηλητήριο στα χείλη...
Βρήκα τι θα ντυθώ για να προκαλώ το μίσος και όχι την αγάπη,
δεν θα είμαι πια μια ευκαιρία για γιορτή,
θα είμαι η παγίδα των ανθρώπων,
θα ζω μονάχα για να προκαλώ
απέχθεια και οργή...


25/02/2017

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Την Τετάρτη παρουσιάζεται το βιβλίο της φιλολόγου Σοφίας Κανταράκη: "Κοινωνίας δρώμενα στον Παπαδιαμάντη, ζητήματα κοινωνικού και εκπαιδευτικού προβληματισμού", ένα βιβλίο συμβολή στη ζωή και το έργο του γνωστού Σκιαθίτη κοσμοκαλόγερου.


Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

ΥΠΟΥΛΟ ΧΑΔΙ...




   Τα μάτια του Νίνο περιπλανιόταν μες το σκοτάδι. Δεν του κολλούσε ύπνος, σκέψεις βιαστικές καρφίτσωναν ένα μεγάλο κενό, μια έντονη ανησυχία. Ώσπου, το πόμολο της πόρτας κινήθηκε, η πόρτα άνοιξε και το φως που ερχόταν από το σαλόνι τον χτύπησε στα μάτια.
   Εντελώς ξαφνικά, την ένιωσε από την μυρωδιά της, μια μυρωδιά ακαθόριστη, μπερδεμένη από ανδρικό ιδρώτα και παρφουμάρισμα. Κάπνα καθότανε στα μαλλιά της αλλά και στο εσωτερικό της ύπαρξής της.
   Έκανε πως κοιμόταν, το πρώτο άγγιγμά της έμοιαζε με σύρσιμο φιδιού στα ξερόχορτα. Η καρδιά του Νίνο πετάριζε. Το βλέμμα της μάνας προσπαθούσε να γίνει ίσκιος πάνω του, αλλά γινόταν μαστίγιο. Πάει η παιδική ηλικία... χάθηκε σ’ εκείνα τα μυστικά υπόγεια. Να θέλεις να πάρεις χάδι μητρικό και να παίρνεις κλάμα.
   Η μάνα έβγαλε από το ανοιχτό μπούστο της μια σοκολάτα. Την άφησε κάτω από το μαξιλάρι του. Θα μπορούσε άραγε να γλυκάνει τη ζωή και των δύο;
   Όταν έκλεισε η πόρτα πίσω της, ένας μεγάλος στεναγμός ανακούφισης απελευθερώθηκε από το παιδί. Και το σκοτάδι έγινε φίλος του για πρώτη φορά.

05/12/2016

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΤΗΣΙΑΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ "ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ".




Γενναδίου 8 και Ακαδημίας (7ος όροφος), 106 78 Αθήνα, τηλ. 210-3834559
Fax: 210-3820062, e-mail: eel@otenet.grwebsite: www.eel.org.gr


                                                    ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΕΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΤΗΣΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΜΑΡΤΙΟΥ 2017.


                         

          Καλούνται τα μέλη του  Σωματείου με την επωνυμία « ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ », που έχει την έδρα του στην Αθήνα, οδός Γενναδίου αρ. 8, σε ετήσια τακτική γενική συνέλευση, που θα γίνει την 5η Μαρτίου 2017, ημέρα Κυριακή και ώρα 10,30 π.μ,  στην αίθουσα “Μιχαήλα Αβέρωφ”, οδός Γενναδίου αρ. 8, 7ος όροφος- Αθήνα.
Θέματα της ημερησίας διατάξεως:
α) Εκλογή Γραμματέως και πρακτικογράφου της Συνέλευσης.
β) Απολογισμός πεπραγμένων του Δ.Σ.
γ) Οικονομικός απολογισμός.
δ) Έκθεση Εξελεγκτικής Επιτροπής.
ε) Κάθε άλλο θέμα που τυχόν προταθεί και εκγκριθεί από τη Γενική συνέλευση.
Για να επιτευχθεί απαρτία θα πρέπει να παρίστανται μέλη τουλάχιστον σε ποσοστό 1/3 των ταμειακώς εντάξει (άρθρο 13 του Καταστατικού). Οι αποφάσεις θα ληφθούν με την πλειοψηφία που ορίζει το Καταστατικό μας. Η πρόσκληση αυτή θα γνωστοποιηθεί σε όλα τα μέλη της ΕΕΛ τουλάχιστον 10 ημέρες πριν την Συνέλευση. Σε περίπτωση μη επιτεύξεως απαρτίας η Τακτική αυτή Γενική Συνέλευση θα επαναληφθεί την 12η Μαρτίου 2017, ημέρα Κυριακή και ώρα 10.30 π.μ. στον ίδιο τόπο και με τα ίδια θέματα προς συζήτηση και λήψη αποφάσεων.
 Αθήνα,  15 /2 / 2017

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                       Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ                          ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ

"ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΘΕΟΠΕΤΡΑΣ" ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑΣ 2016 ΠΟΥ ΒΡΑΒΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΟΜΙΛΟ ΚΥΠΡΙΩΝ.


Τετρασέλιδο τεύχος της σατιρικής εφημερίδας που έγραφε με έμμετρο ρυθμό ο Γεώργιος Σουρής, «Ο ΡΩΜΗΟΣ», με αριθμό τεύχους 879 και ημερομηνία κυκλοφορίας 12/02/1905.


Ο ΡΩΜΗΟΣ τχ.879.pdf by Λάσκαρης Ζαράρης on Scribd

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2017

Κριτική παρουσίαση του ποιητικού βιβλίου της Μαρίας Πασχαλίδου: «Έστω μια ζωή», σελ. 126, Εκδόσεις Γερμανός, 2016.





   Διαβάζοντας το βιβλίο της αγαπητής φίλης Μαρίας Πασχαλίδου, ένιωσα ποικίλα συναισθήματα.
   «Σκέφτηκα, να αφήσω τεράστια κύματα στη ράχη ενός βιβλίου», γράφει σε κάποιο σημείο η ποιήτρια.
   Κύματα οι λέξεις της που φτάνουν στην ακρογιαλιά (στον αψεγάδιαστο σκοπό της- υποθέτω εγώ), προερχόμενες από μια θάλασσα («αναφαίρετο των παραλογισμών μου προσόν και ώθηση των λεπτών αποχρώσεων», σταχυολογώντας από διαφορετικές σελίδες του βιβλίου της).
   Λέξεις που μεταφέρουν στην κορυφή τους την αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης, μεγαλωμένες στα ερωτηματικά που υποβάλλει στον εαυτό της κάθε ευαίσθητη ποιητική φύση. Κι ύστερα ακουμπούν τον αλμυρό παλμό τους στους σιωπηρούς δέκτες -εμάς τους αναγνώστες-, προσφέροντας νοήματα: απλά, καθαρά, λιτά, ευωδιαστά, θωπευτικά, προκαλώντας μας ταυτόχρονα να κάνουμε την δική μας δεύτερη και προσωπική ανάγνωση.
   Λέξεις επιλεγμένες σοφά («Εκπληρωμένες σιωπές, οδηγημένες μόνο από ένστικτο»), έτσι που να αφοπλίζουν με την δύναμη των αληθειών τις οποίες αποκαλύπτουν:

«Ξεχάστηκα
κι ακουμπώντας τα δάχτυλα στο μαχόμενο Φως
μουτζούρα δε βγήκε μα διάβασα,
το κενό της επιφανειακής των ανθρώπων γαλήνης».

   Και πιο κάτω:

«Στις μύτες των αποριών ανασηκώνομαι
και πικραίνομαι
που στιγμιαία και απρόσμενα θραύσματα θριάμβου,

δίνουν τη θέση τους
σ’ αυτό που ποτέ δε θα γίνουμε».

   Το φως είναι που κάνει το νου να αναβλύζει τα θαύματα της ποίησης, με καρδιά και ψυχή όμως δεκτικές στον πόνο, ευλύγιστα δέντρα που άνεμος ερωτικός ή σαρκικός τα χτυπάει, αλλά δεν διστάζουν να πολεμήσουν συμμαχώντας για μια αιωνιότητα.
   Αιωνιότητα εξιλεωτική και λυτρωτική ακόμη και στις αιχμηρές στιγμές του πάθους, όπου καμία κόλαση δεν μπορεί να περικλείσει την αυθεντικότητα της εκδήλωσής του:

«Στου τετελεσμένου πάθους το ένστικτο
ο υποψήφιος σπαραγμός έχασε έδαφος,
γιατί τον βάραινε η ευθύνη της διαμελισμένης ανάτασης».

   Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το χθόνιο στοιχείο δεν μπορεί να οικειοποιηθεί το ουράνιο («Εγώ, τον ουρανό μου τον φτιάχνω με πτώσεις»), πολύ περισσότερο να το αποβάλλει ως περιττό, αφού το ένα εμπεριέχει το άλλο όταν η ψυχή βασανίζεται στα σκοτεινά υπόγεια της ύπαρξης, για να βρει την μοναδική διέξοδο προς το φως:

«Χείμαρροι ανύπαρκτων διεξόδων στις περιστροφές
                                                       του εαυτού μας

και διαγραφές βλεμμάτων στις βροχές των διαλείψεων
                                                               των στίχων...

Αν μη τι άλλο,
κόκκινο είναι το χρώμα των χειλιών μας
στης αγάπης τα χειρόγραφα.

Πώς αλλιώς θα πολεμούσαμε στην έρημο;».

   Η Μαρία καταλήγει σε μια εύλογη, δυσάρεστη όμως διαπίστωση λόγω των συμβάσεων και υποκριτικών σχέσεων που επικρατούν γενικά στην κοινωνία:

«Γίναμε ανίεροι στα αισθήματα,
ανιαροί στον έρωτα
και πολύπλοκοι στ’ αποσιωπητικά των στίχων...».

   Πιο άμεση και δυναμική άρνηση δεν θα μπορούσε να εκφράσει η ποιήτρια, προσφέροντας στην ουσία το ελιξίριο της ζωής, της «Έστω μιας ζωής», με την οποία κάλλιστα θα συμπύκνωνε τον προσανατολισμό της ποίησης της στην εξής κατακλείδα: «Ξεχειλίζω, δε χωρώ». Και πώς θα μπορούσε άραγε να χωρέσει μια ποιητική φυσιογνωμία που ισχυροποιείται αναπότρεπτα σε «έναν κόσμο που σκαλώνει στο αμετάφραστό μου, το αυστηρώς ανώφελο για τους πολλούς κι αδιάβαστο...»;
   Γιατί οι πολλοί τελικά να μην μπορούν να μεταφράσουν; Μήπως δασκαλεύτηκαν από τα γεννοφάσκια τους να επιβιώνουν με επίγειες και υλικές απολαύσεις; Στραμμένοι πάντα στο φθαρτό και το πρόσκαιρο, τους ξεφεύγει το διαφορετικό από το νου που παραμένει ανερμήνευτο και ως εκ τούτου, αποδιωγμένο και κατακριτέο.
   Την απάντηση -πιστεύω-, την δίνει η Μαρία στην αρχή του επόμενου ποιήματος: «Το όνειρο του Θεού, ελευθερώνεται με μάτια κλεισμένα...». Αλλά και με τα λόγια του εξαίρετου δασκάλου της Σακελλάρη Καμπούρη δίνεται ένα ισχυρό πλήγμα στους τυχόν κατακριτές: «Η Μαρία Πασχαλίδου από το πρώτο της κιόλας βιβλίο μπορεί να θεωρηθεί ήδη «φτασμένη» ποιήτρια και δεν υπερβάλλω..!».
   Δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής στα λεγόμενα του ανθρώπου, που είχε την τύχη και την τιμή να παρακολουθήσει και να στηρίξει την Μαρία στα πρώτα της ποιητικά βήματα. Με μια συμπλήρωση μόνο από εμένα, ότι δεν αρκεί να είσαι αυθεντικός τεχνίτης για να διαπρέψεις στης ποίησης τα μονοπάτια. Χρειάζεται το βλέμμα σου να συλλαμβάνει ανύποπτες στιγμές σε όλο το εύρος και τη σημαντικότητά τους... Χρειάζεται να μιλάς εμφατικά με τις σιωπές, τις παύσεις και τα κενά διαστήματα των στίχων σου: «Μακροζωία είναι οι λέξεις που ευδοκιμούν στη σιωπή».
   Όλα αυτά που ανέφερα προηγουμένως, κατά την άποψή μου, τα πραγματώνει με αρκετή επιτυχία η Μαρία Πασχαλίδου. Δουλεύει αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, με μια εσώτερη μουσική που παρασέρνει -όντας μέλος Φιλαρμονικής Ορχήστρας-, σε ειδυλλιακά τοπία ψυχής, όπου ρέουν τα ποτάμια των βαθύσκιωτων ποιημάτων, και ό,τι παραλείπεται να ειπωθεί είναι ακόμη πιο σπουδαίο από αυτό που λέγεται εμφανέστατα. Γιατί ο υπαινιγμός απλώνει τα κλαδιά του παντού, αναμιγνύεται με τον υπερρεαλισμό, χωρίς να φτάνει στο σημείο να πνίγει. Ταξιδεύει στις προεκτάσεις των στίχων της, οι οποίοι γίνονται η αφόρμηση να σκεφτούν οι αναγνώστες δημιουργικά και ωφέλιμα:

«Ούτως ή άλλως
                        αυτά που με παιδεύουν

γεννούν τις λέξεις μου
                      για να πνίγομαι ελεύθερη

στον κατακλυσμό των ονείρων».


«Την ώρα που κλείνουν τα βλέφαρα,
μιλάμε δίχως αλφάβητο».


«Κι αν τυχόν ήτανε δίκαιη του πόθου η απαίτηση,
η μνήμη θα ντυνόταν λήθη
και το όνειρο θα νύχτωνε αδειανό και στερημένο
στα σαρκοβόρα προσχήματα...».


«Κάθυγρος γλώσσα αδάμαστη
των θριάμβων περιλείχουσα
την εισδοχή...

Εν τρόμου απόσυρση ρίγους
εξέρχεται κατ’ επανάληψη

τυλισσόμενο λαίμαργα

αναγεννημένο πυκνά,
εντός σώψυχων σκιρτημάτων».


«Ποτέ μου δε θα σταματήσω να παρασύρω στο Αίνιγμα
τους αξεδίψαστους».

   Τελειώνοντας, θα αποτελούσε ακραία παράλειψη να μην αναφέρω, ότι η κυριότερη αιτία που με ώθησε να επιχειρήσω αυτή την κριτική προσέγγιση στο πρώτο πνευματικό παιδί της Μαρίας Πασχαλίδου ήταν η πίστη, και όχι μόνο η επιβεβαιωμένη υποψία πως πίσω από το αξιόλογο έργο της κρύβεται μια δημιουργός, η οποία ζει την καθημερινότητά της ως ποιήτρια, παρ’ όλες τις δυσκολίες της οικογενειακής ζωής και των απαιτητικών ρόλων που συνδυάζει: συζύγου και μητέρας.
   Υπάρχει δηλαδή αντιστοιχία έργου και ζωής και γι’ αυτό ελπίζω πως σύντομα θα δώσει και άλλα δείγματα του ταλέντου της, εκτός απ’ όσα δημοσιεύει στο facebook και στο προσωπικό της ιστολόγιο.
   Μια ακόμη διαφορά η οποία χαρακτηρίζει το έργο της έναντι των περισσοτέρων σύγχρονων ποιητών είναι ότι, δεν τιτλοφορεί κανένα ποίημα του βιβλίου της. Αυτό δεν συνιστά επ’ ουδενί αδυναμία έμπνευσης και επινόησης, αλλά σαφώς υποδηλώνει την απουσία οποιασδήποτε πρόθεσης να κατευθύνει τον αναγνώστη στον δικό της σκοπό, στην ουσία κάθε ποιήματος της, εφόσον δεχτούμε το επιχείρημα ότι οι τίτλοι συμπυκνώνουν τις ιδέες των κειμένων και συνήθως αποτελούν τροχοπέδες στην δεύτερη ανάγνωσή τους, στην ερμηνεία τους και την κατανόησή τους.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Ποιητής-συγγραφέας-βιβλιοκριτικός

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2017

Τα άστρα τρεμοσβήνουν




   Τόσες νύχτες περάσανε πάνω απ’ τα μάτια μας και δεν προλάβαμε οι άνθρωποι να κοιτάξουμε λίγο ουρανό. Λες και μας έπιανε απελπισία όταν τα άστρα μάς χαμογελούσαν. Ή εκείνα τρεμόσβηναν και παραλληλίζαμε κατ’ επέκτασιν τη ζωή μας με αυτό το τρεμόσβησμα.
   «Στη γη, στη γη σκυμμένος πάντα να είσαι παιδί μου! Να τη σκαλίζεις και να την ποτίζεις!», μου έλεγε ο πατέρας μου όλο θέρμη.
   Αυτός ήταν κι ο μοναδικός τρόπος ζωής, που τον συνέδεε με ό,τι θεωρούσε σημαντικό, όπως συνηθίζει να κάνει κάθε άνθρωπος για να δώσει τον αγώνα του και να πει κάποια μέρα: «Να, κάτι έκανα κι εγώ πριν με φάει το χώμα και εξαφανιστώ από προσώπου γης».
   Άλλη εναλλακτική δεν υπήρχε για ανθρώπους εγκάρδιους και απλούς σαν τον πατέρα μου. Αν τον ρωτούσες τι σημαίνει όνειρο, θα σου απαντούσε: «δεν ξέρω, μόνο από προσευχή ξέρω, πρώτα πρέπει να σ’ έχει ο Θεός καλά για να μπορείς να ονειρεύεσαι...».
   Μήπως δεν ήξερε από όνειρα κι ας προσπαθούσε να με πείσει για το αντίθετο! Επειδή ο αδελφός του είχε ένα ελάττωμα στο πόδι και ήταν αδύνατον να δουλέψει στα χωράφια, για να μην εγκαταλειφθούν αναγκάστηκε να επωμιστεί όλο το βάρος της οικογένειας: μάνα, πατέρα, αδελφή και αδελφό. Αν και ήταν σπίρτο στα γράμματα, δεν πήγε για σπουδές, και βρέθηκε από παιδί με δυο άλογα και ένα αλέτρι, να καλλιεργεί την απαιτητική γη για να του δώσει καρπούς. Ποτέ δεν τον άκουσα να παραπονιέται και να λέει με καημό ότι αν βρισκόταν κάπου αλλού και έκανε κάτι άλλο, θα ήταν περισσότερο ευτυχισμένος. Πλήρης αποδοχή της μοίρας, χωρίς αναστεναγμούς και γογγυσμούς.
   Ήξερε πολύ καλά να ξεχωρίζει τη φαντασία από την πραγματικότητα. Αν έβλεπε κάποιο όνειρο στον ύπνο του, επέρριπτε άμεσα γι’ αυτό τις ευθύνες στον «έξω από εδώ», λέγοντας ότι είναι του πονηρού πειρασμοί και δεν πρέπει να τα δίνουμε σημασία.
   Αντιθέτως, εγώ που κοιμόμουν πολλές ώρες τη μέρα ως παιδί και αργότερα ως έφηβος, παρακαλούσα να έρθει στον ύπνο μου κάποιο εξωπραγματικό ον για να μου μιλήσει. Έτσι θα εκμεταλλευόμουν την ευκαιρία να μάθω πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με την απτή και γήινη ζωή.
   Κάθε φορά που γινόταν αυτό, πετούσα από την χαρά μου μόλις ξυπνούσα, και προσπαθούσα ταυτόχρονα να θυμηθώ σκηνές από το όνειρο, συσχετίζοντάς το με την καινούργια μέρα, κατά τη διάρκεια της οποίας προμάντευα τι ακριβώς θα μου συμβεί.
   Κάποτε είδα στον ύπνο μου την κοπέλα με την οποία ήμουν ερωτευμένος στην Α΄ Λυκείου, γοργόνα με ψαρίσια ουρά... Ήταν καλοκαίρι, είχε κατέβει κι εκείνη στη θάλασσα να κολυμπήσει. Τη στιγμή λοιπόν, που με γνώρισε από μακριά κι άρχισε να κάνει μεγάλες απλωτές για να με φτάσει, τι λέτε πώς συνέβη;
   Ένα μικρό δελφίνι βρέθηκε ανάμεσά μας. Αρχικά, μας έκοψε τα ήπατα το κορμί του κάτω απ’ τα πόδια μας. Ύστερα πετάχτηκε ξαφνικά μπροστά μας και αμέσως βούτηξε στα νερά προσωρινά, μέχρι να πεταχτεί και πάλι. Όπου φύγει φύγει και οι δυο μας, με μάτια τρομαγμένα, ποιος μας εγγυόταν ότι αυτό που βλέπαμε δεν ήταν ένας καρχαρίας, ο οποίος ετοιμαζόταν για ένα θεσπέσιο γεύμα;
   Τα όνειρα είχαν και ευτράπελες εξελίξεις στην καθημερινή ζωή μου. Ήταν όμως σίγουρα αυτά που μ’ έκαναν να πιστέψω στον έρωτα και στις δυνάμεις μου. Από τότε που άρχισα να τους δίνω τη δέουσα σημασία, θέριευαν και με τύλιγαν στον λαιμό αν δεν τα αντάμειβα με τις άοκνες προσπάθειές μου. Από τότε έπαψαν να με φοβίζουν τα άστρα, μου άναβαν φωτιά στην ψυχή να επιδιώκω τα ιδανικά και τα ωραία. Μου φώτιζαν τον δρόμο, να προχωρώ με ψηλά το κεφάλι.
   Μόνο οι άνθρωποι με τα κατεβασμένα μάτια με τρόμαζαν, γιατί έμοιαζαν με πουλιά που κατήργησαν τα φτερά τους για να μην βλέπουν πόσο όμορφα είναι να πετάς στον ουρανό.

29/01/2017

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Αφουγκράζομαι την αλήθεια...

 
Αφουγκράζομαι την αλήθεια,
ματωμένο φύλλο στο χώμα.
Έστειλα ένα αγριοπερίστερο
να ζεσταθεί από την ανάσα σου
κι εσύ που επέμενες
ότι ζούσες μόνο χειμώνα,
ήσουν σώμα και έγινες δέντρο.
Έκρυψες τον πόθο των πουλιών,
τα όνειρα των ανθρώπων,
περίμενες χρόνια άνεμο καρδιακό
να φορέσεις ρούχο ανοιξιάτικο.
Γι' αυτό σου αφιερώνω απ' την ψυχή
το πιο γαλάζιο και απέραντο χρώμα.
Σε αγαπώ...

30/01/2017

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Σκορπάει στον ποταμό η ευχή...

 
Σκορπάει στον ποταμό η ευχή,
ψυχή δοσμένη σε έρωτα ανθηρό,
σβήνουν τα χείλη πόθους γυρισμού
μ' ένα ανέμισμα μαλλιών σε ώμους τρυφερούς.
Κι εσύ που πίστεψες πως όνειρο σε φέρνει,
ήσουν ολότελα ταξίδι μιας στιγμής,
το "σ' αγαπώ" δεν γλύκαινε, μα άφηνε σημάδια,
τα βλέμματα μεθούσαν στα σκοτάδια
κι εσύ φιλί δεν ήσουνα το τέρμα...
γινόσουν ο σταθμός μιας σύντομης ζωής.

29/01/2017

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΛΙΤΣΑΣ ΜΟΣΚΙΟΥ.