Έβγαλα ένα ρητό απ’ τα μαλλιά σου,
μπερδεμένο κύμα που γλίστρησες
από την ταραγμένη θάλασσα
«να ’σαι πάντα ο εαυτός σου».
Εκατοντάδες φύκια τύλιξαν το πρόσωπό σου
με τόση μανία που χάθηκες στη μαγεία
του βυθού και δεν πρόλαβες να ξεδιαλύνεις
τα αιώνια μυστικά σου,
«να ’σαι ο εαυτός σου ό,τι κι αν περάσεις».
Ένας δρόμος ταχύτατος το οξυγόνο σου
κράτησες μες στα βράγχια σου
ό,τι πιο εντυπωσιακό
σου είχε δώσει μέχρι τώρα η ζωή.
Μια βουτιά…κάτω από την επιφάνεια
των σκέψεων, μια βουτιά σ’ αλλιώτικο κόσμο
πλασμένο με ταξίδια και όνειρα καταγάλανα.
Άντεξες την άνωση των πάντων,
σ’ ενθάρρυνε η ομορφιά της μνήμης.
Μια επίστρωση από χρυσά δευτερόλεπτα,
υποθαλάσσια πρωτόγνωρα χρώματα,
διαφανή έδωσαν στα περασμένα σου
απελευθερωτικά αποτυπώματα.
«Να ’σαι ο εαυτός σου ό,τι κι αν κάνεις,
να βοηθάς τους πονεμένους
και να φιλάς σταυρό στ’ όνομα της αγάπης».
Μπλέχτηκες στα δίχτυα του ψαρά των θησαυρών,
δε θα μπορούσες περισσότερο στη θάλασσα,
σε τράβηξαν ως την ακρογιαλιά
στα βράχια που κούρνιαζαν οι γλάροι.
Είχες έναν αστερία στα μαλλιά-πολύπλευρη
αγάπη και ένα δελφίνι πληγωμένο στα χέρια σου
που ξάπλωσες στην άμμο και του έδωσες
καυτό φιλί ζωής.
Ύστερα άρχισε το τραγούδισμα
του απελευθερωμένου πόνου,
αξέχαστη η ανάσα σου που γιάτρεψε πληγές.
Έσχιζε εκείνο τα τεράστια κύματα
κι όλο χανόταν από τη στεριά,
παιδί της θάλασσας για πάντα.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
*** Γ΄ βραβείο από το Ωδείο Φουντούλη το έτος 2009. Συμπεριλήφθηκε
το 2010 στην ποιητική συλλογή: «Παράθυρο στα όνειρα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου