Ένα ποίημα από τον Σάββα Τσαλίκη

Δεν χρειάζεται να πονέσουμε περισσότερο... 

Να φωνάξουμε περισσότερο χρειάζεται...

Κι ας σκορπάει τα λόγια ο αέρας, εμείς θα γράφουμε φωνές στο τέλος της ημέρας...

ΚΟΙΜΑΣΑΙ

Πάνω εκεί πιο ψηλά

Πιο ψηλά κι απ’ τα αστέρια

Γεννημένοι νεκροί

Γεννημένοι μικροί

Σε φωνάζουν ρε συ

Με χειροπέδες στα χέρια

Κι όλοι εδώ κάτω στη γη

Στη μικρή τους σκηνή

Τραγουδάνε οι χαζοί

Και μετά ακονίζουν μαχαίρια

Άρρωστοι πάλι καιροί

Κι εσύ βολεμένος εκεί

Στου σαλονιού σου την άκρη

Να νυστάζεις,  μα θες

Κάτω στις γειτονιές

Να ξεχνάς πως θυμάσαι το δάκρυ

όταν ήσουν κι εσύ παραπαίδι, μαζί

Με τον μπάτσο που κλαίει στην άκρη

Τώρα πια

Σε αφήνω, έχε γεια

ό,τι θέλεις μπορείς να θυμάσαι

μα εσύ με κοιτάς… δε μιλάς

μου φυσάς τον καπνό

και κοιμάσαι

Σάββας Τσαλίκης