Ήταν το πέλαγος ένα μεγάλο μαχαίρι
που χόρευε πάνω του η λάμψη του ήλιου.
Ποτέ σου δε σε τρόμαξε το φοβερό και η απειλή.
Στη γυαλισμένη κοφτερή λεπίδα του χρόνου,
το αίμα σου απ’ αυτή την τριβή
νέκταρ της θάλασσας, σοφία του υψηλού,
αναστημένοι κήποι στην κορύφωση
των χυμών σου.
Η θλίψη του ονείρου, η αξεπέραστη χαρά
του παραδείσου, η ανταπόκριση του βυθού,
όλα μέσα στα λόγια σου τώρα, που τα κορμιά μας
πολεμάνε πιο καθαρά κι από διαμάντι
ακούραστα στου ήχου την απόλαυση.
Το τρομαγμένο όνειρο πολλά είδε στον βυθό.
Είδε απ’ τη ζωή σου παραστάσεις,
ένα χαμόγελο ανθηρό κάπου στα φύκια.
Εκεί βρίσκεται το βάλσαμο της θλίψης,
το ευτυχισμένο χωριό της θαλπωρής.
Γύρεψα κάποιες ώρες σου ατέλειωτες,
δύτης των πιο κρυφών στιγμών σου
ν’ απορροφήσω τη σταθερότητα
από το βλέμμα σου, άγαλμα του βυθού,
αλήθεια εκρηχτική είσαι
του υποθαλάσσιου κόσμου.
Με τα φτερά του υπερφυσικού ζωντάνεψες,
κάθισες πάνω στα γόνατά μου κι όλο
τη θάλασσα συγκέντρωνες στα όνειρά μου.
Θάλασσα αναίμακτη, θάλασσα δίχως πόνο
με κύματα δροσιστικά να μοσχομυρίζουν,
μες στο μαχαιρωμένο πέλαγος
μια επιθυμητή ευλογία:
«Μην σου ξεφύγει η θάλασσα μέσα από τα χέρια.
Ήμουν και θα είμαι ο οιωνός,
του ταξιδιού η φλόγα».
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
*** Από την ποιητική συλλογή «Παράθυρο στα όνειρα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου