Η στιγμή της δημιουργίας

Απ’ το τραγούδι του ανέμου

και τ’ αγγίγματα των λέξεων

πάνω στις φυλλωσιές της μνήμης,

ψίθυροι με τα χρόνια μας ξεχώριζαν

στο εύφορο σπίτι της ψυχής κρυμμένους.

Γιατί πριν έρθει η νεροποντή, το σύννεφο,

τα δάκρυα ποτάμια που εκβάλονται

από τις λέξεις, πλεούμενα καράβια

διασχίζουνε την άνοιξη

όπου οι δεξαμενές του ονείρου συγκλονίζονται,

για να καρπωθούν επάξια τη γαλήνη.

Ξέρεις εσύ, αξεπέραστη στιγμή,

ξέρεις να εμψυχώνεις τους ανθρώπους

μ’ ένα λουλούδι της ψυχής

και η Θεϊκή μοσχοβολιά σου

σ’ όλους τους τόπους που ανθείς,

ύμνος της ομορφιάς

που πολεμάει να σου παραδοθεί…

Αστέρια ανήσυχα, μικρές δροσοσταλίδες,

ρίζες του κακού της λογικής

μες στην αγέραστη φύση

κατέχετε το αξεθώριαστο αλφάβητο

της καταπιεσμένης μας φωνής.

Φωνή διστακτική και γνώριμη,

κομμάτι των αγγέλων που αγγίζεις

μετά από ουράνια μυστική συνωμοσία,

αυτό το τέλειο των αιώνων μυστικό.

Σώθηκαν άραγε οι αλήθειες που μεγάλωσαν

απ’ την πλατιά ουσία των μικρών,

φανταστικών σου κόσμων;

Οι ταραχές του χρόνου μας μαλάκωσαν,

μας στέριωσαν στου ανέφικτου τη λάμψη.

Στην πράσινη πλαγιά των σκόρπιων φράσεων

γιατρεύονται οι πληγές των ονειροπόλων.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης