Στ’ ανεξίτηλα ίχνη του χρόνου τρέχει η ηλικία του νερού
πίσω απ’ της κατηφοριάς την εύθραυστη πρεμούρα.
Αναστενάζει από το άγχος ενός ψυχρού μεσονυχτιού,
όταν των Μουσών οι ονειροσπαρμένες δροσοσταλίδες
κρατούν όμηρο τη μετρική εξιστόρηση του ρυακιού στο ρέμα,
γλιστρώντας μέσα από στροφές ενόπλιων στίχων
κι αστείρευτων νερόσυρμων χειμάρρων,
ωσότου αυτόκλητα κι απρόσκλητα θα βγουν να καταθέσουν
τη θέλξη από της Άνθεμης το μουσικό στεφάνι.
Δεν ήταν το φεγγάρι εκεί, μα ούτε τα ηλιάνθεμα
δε σήκωσαν το βλέμμα,
όταν τα μάτια σμίξανε μέσα στη σιωπή.
Μόνο τ’ απαύγασμα απ’ το τραγούδι της ρεματιάς
έδινε το μέτρο στου κύματος την αμετάκλητη κι αργόσχολη ροή.
Για το χορό της ενάλιας συμφωνικής παλιννόστησης στ’ ακρωτήρι
με το δειλινό να μαγειρεύει χρυσοκέντητα φεγγάρια.
Όταν η θάλασσα έπαψε να διεκδικεί το κύμα για παιδί της,
το θέτει αυτόματα υπό συνθήκη ελεύθερης κατοχής.
Για να ’ναι μόνο του στο ξεδίπλωμα υγρών αναφιλητών
μ’ αυτόπτη μάρτυρα το φύσημα του σβελτοκράχτη αγέρα.
Vicky Kostenas Lagdos, Dichterin
6. September 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου