Ποίηση είναι να σκάβεις στα κρυφά
για έναν παράδεισο ξεχωριστό.
Σκυμμένος μες στα έλατα, στους τόνους
των συλλαβών σου και στα βουνά τα απόκρημνα
κάποιου βιαστικού νοήματος,
μέσα στης μνήμης τα χορταριασμένα μονοπάτια
με χέρια λερωμένα από εύπλαστα αισθήματα,
χιλιάδες λέξεις ταγμένες στην αποστολή σου
βαδίζουν με το ένστικτο της διαφυγής
απ’ το δικό τους κόσμο τον αδύνατο.
Αυτό το δημιούργημα να ’ναι αληθινό
ή άκαρπο στολίδι;
Μήπως στο τέρμα του κανένα αντικλείδι
για το μυστήριο του θανάτου και της ζωής;
Αν κάποιος μες στο ποίημα σου κοιτάξει
και μες στις φράσεις σου σταθεί για ένα λεπτό,
κάπως αναστατωμένος, με μια υποψία
πως τελείται κάτι ιερό,
τότε έχει πετύχει ο σκοπός.
Η ομιλία με το κρυφό σα ν’ ανήκει
τώρα και στον αναγνώστη
μέσα απ’ τους δαιδαλώδεις
διαδρόμους της κατανόησης.
Συγκίνηση εκστατική, κάποιος ανένδοτος
έρωτας στη σύναξη των αιωρούμενων δακρύων
και ήρθε θαρρείς το βάλσαμο μέσα απ’ το όνειρο,
ο πλους του άναρχου υλικού σε χώματα
δικά μας. Οι λέξεις· οι μούσες του φωτός
χορεύουν ζηλότυπα ν’ αποτυπωθούν σ’ αθάνατο χαρτί
με χίλια πρόσωπα.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου