Του αγέρα Παράμετρες αναπαύσεις

Πάνω στους ώμους σου με τα δυο χέρια

ένα του φλοίσβου χάδι πέρασα  για πέρλα στο λαιμό

για να ’χει η μυρωδιά του γιασεμιού περίσσια χάρη

καθώς κι ο βόμβος απ’ τις μέλισσες σαν στήνουν το χορό.

Πάνω στους ώμους σου κρέμασα ένα στίχο

αψύ ιώδιο απ’ το περγιάλι τ’ αλμυρό,

που χρόνια τώρα τη ζωή μου συγκλονίζει

όταν στο κύμα ρίχνομαι να πιάσω το χορό.

Ψηλά στα σύννεφα θα στήσω των ερώτων τη γιορτή

για να ’ρχονται του κόσμου τα πουλιά  να κελαϊδούνε

όταν πια οι έρωτες στάχτη και μπούρμπερη θα έχουνε γενεί

καπνός οι θύμησες το νου θα πάψουν να ξυπνούνε.

Σήμερα  γιόρταζε  το κυμοθάλασσο τα εωθινά 

στα κυριακάτικα πέπλα ολόασπρα ντυμένο

κι αφροκυλούσε κύματα

στα  κοχύλια, που διαπληκτίζονταν με τα βότσαλα,

ποιο απ’ τα δυο του στίχου θα διεκδικήσει

τα άλια δικαιώματα πριν τούτος στην εσχατιά αρμενίσει.

Μέσα στη σκόνη των καιρών κρύβεται η αλήθεια της ζωής

καλά αμπαρωμένη.

Φύτρο μιας παραστρατημένης νότας,

π ’ανθίζει στο μεσαύγουστο σαν σύκο μελωμένη.

Απάνω που η πόλη γύρευε τα μέλη της νωχελικά ν’ απλώσει

φύτρωσε η ζωή μου μια βραδιά και κάθε τόσο τη μετρώ,

στοιχίζοντας σε ρω τ ’αστέρια σε ώρα αιχμής

ψηλά στον ουρανό.

Βράδυ σαν να ’ταν θεοσκόταδο και φύσαγε ο Γαρμπής.

Σκόνη πνιχτή πολιορκούσε ν’ αγκαλιάσει το φεγγάρι.

Οι φρυκτωρίες  χλόμιασαν κι άδειασαν απ’ το φως

δεν είχε μάτια ο έρωτας το δρόμο του να πάρει.

Πού να πλαγιάσει  ο ευανθής ζηλήμων λογισμός,

όταν οι αγάπες του ψαμίδες γίνανε και παίζονται στο ζάρι;

 Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 28. September 2011