Η όραση των αγαθών

    

Έβλεπε μέσα από δυο σταγόνες βροχής

κι έπλαθε χρώματα πρωτόγνωρα

μέσα από την υγρή θολότητα της μέρας.

Μονολογούσε: «Δε θα σ’ αφήσω να σε καταπιεί

αυτό το απαίσιο κλουβί η μοναξιά».

«Δε θα σ’ αφήσω προπάντων να κοιτάς

τα σύννεφα και να ματώνεις».

Ξέρεις από τις παρακάμψεις που δημιουργεί η σκέψη

και δεν αφήνει την ψυχή σαν πάγος να ραγίσει,

ξέρεις από συναισθήματα βελόνες

που διαπερνούν το εφήμερο και το αιώνιο

μα για να βουρκώσεις…

υπάρχουν πιο σοβαροί λόγοι.

Για να χάσεις τη δεξιοτεχνία σου στη ζωή

πρέπει να δεις τον ήλιο να χάνεται

και να μην επιστρέφει ποτέ,

τον ουρανό να βάφεται στο χρώμα της αγωνίας

και τις λέξεις να χτυπούν με ορμή στο πρόσωπό σου.

Τα κομμάτια που έγινες για χάρη των συνανθρώπων

ας είναι ατελείωτη ευλογία και προσευχή

και η προδοσία από αυτούς που εμπιστεύτηκες

μια παραποιημένη ανάμνηση.

Μόνο η βροχή ξέρει να καθαρίζει καλά

τα όνειρά σου και να βλέπεις τόσο μακριά…

ώστε η μικροψυχία των ανθρώπων να σου φαίνεται

ένα μικρό αγριόχορτο

στο χωράφι του σύμπαντος.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

**  Συμμετοχή στην ανθολογία «Ποίηση και Ζωγραφική», η οποία

    εκδόθηκε από την «Υδρόγειο» και τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση

    για τον Πολιτισμό «Αργοναύτες» το Νοέμβριο του 2009. Ο πίνακας

    είναι της ζωγράφου Άννας Αραμπατζή.