Εμπόδιο της μοίρας

Θαυμάζω την παιδικότητα

που έκανε ν’ ανθίσουν

κάποια ωραία όνειρα…

ώριμα φρούτα

που προσδοκούν να πέσουν

στις ανοιχτές παλάμες τους.

Κι ας ακουμπούσαν πάντα

στους πιο ψηλούς κορμούς

που φύτεψαν οι γονείς τους.

Ας ήταν όνειρα πλαστά,

το χάδι της μητέρας

ζέσταινε τ’ ανάκατα μαλλιά,

τα λόγια του πατέρα καθησυχαστικά

γλύκαιναν τα μάτια.

Θέλουν να χαμογελάσουν τα παιδιά

κάτω απ’ τις φτερούγες των περιστεριών,

των ψαλιδόφτερων χελιδονιών

και στα όνειρά τους ν’ αρχίζουν να φωνάζουν

τον έρωτα των ταξιδιών.

Θαυμάζω την αγνότητα

στα χείλη του παιδιού

που πρόφερε «αγάπη»

σαν να ’ταν ένα γλυκό του κουταλιού.

Θαυμάζω πως έσκαβε στο χώμα της αυλής

να βρει κομμάτια της ψυχής

που σκόρπισε ο χρόνος.

Εμπόδιο της μοίρας να πιαστεί

στην άκρη του γκρεμού,

στα ολοπόρφυρα φτερά της παιδικής ελπίδας.

Να μην κλάψει ποτέ

για το χαμό κάποιας αλήθειας!

08/09/2011

Λάσκαρης Π. Ζαράρης