Mιας νύχτας μύθος είναι ο έναστρος ουρανός.
Μοιάζει μ’ αυτόν, που προκαλεί τις ενάλιες νύμφες
στα γαλάζια απέρτα τέμπλα της θάλασσας.
Στις βαθειές σιωπές της νύχτας άρωμα νυχτολούλουδου
αποστάζει τ’ ολόγιομο φεγγάρι.
Ίτε παίδες Ελλήνων! Μέχρι τεύ κατακείσθε;
Το αύριο δεν αντέχει να περιμένει, όταν εμείς κολλήσαμε στο χτες.
Aφού παρόν δε λογίζεται με οκνηρές γενιές.
Γιατί είν’ όνειδος και κρίμα ν’ αφήνεις της μοίρας
τα καμώματα ρεζέρβα στ’ ανάλαφρα των αφελών μυαλά.
Είναι τα φούλια τα σμιχτά, που σύννεφα από άρωμα
εγείρουν στη βραδινή βόλτα του φεγγαριού,
αξιώνοντας ένα δροσερό κι αέρινο αγιάζι.
Κι ο σεισίχθονας Ποσειδώνας τη σκιά του δαμάζει
για να μη γίνει άγριο θεριό κι όλους τους καταπιεί.
Μόνο λίγοι σκοτώνουν τη μούσα με έναν ερωτικό
για να σκαρώσουν την τραγωδία της στιγμής.
Για να ζούν παρασιτικά και διαβρωτικά,
τη σκιά τους ταίζοντας, που υποβόσκει,
με λόγια εκτονωτικά και παρήγορα.
Θάλει η χαρά της θείας άλης από μέλι σκέψης και στοχασμού.
Τη γοητεία του μαγεμένου αυλού ερωτεύτηκε η Πολύμνια
και την αιχμή του δόρατος αμβλύνει.
Σύννεφα φεύγουν κι έρχονται κι όλο ξαναγυρίζουν.
Κι εμείς εδώ στα πέλαγα με τις Γοργόνες να σφυρίζουν.
Αέρηδες γίνονται οι ιστορίες, που γράφονται
μέσα στα έναστρα τ’ ουρανού νυχτέρια
για να περάσουν μέσα απ’ της ψυχής
τις τρικυμίες στ’ απάνω όροφου τ’ αστέρια.
(Από την ποιητική συλλογή ΠΡΟΣΟΔΙΑ)
Vicky Kostenas Lagdos, Dichterin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου