Το Όνειρο μιας αναλαμπής

Το πρώτο μπουρίνι  σκότωσε  

κι αυτό το καλοκαίρι. 

Σωπάσανε τα στόματα,  

που είχανε γίνει βροχάστερα 

στον  γκρεμό τ’ ουρανού. 

Όλες  οι  λέξεις, που γράφτηκαν,

λέξεις  που ειπώθηκαν

το ρυάκι στη δίνη κατέθεσε  παρά θίν’ αλός.

Τι  θ’ ατενίσουμε τώρα,

που μας  περιφρονεί πια  ο καιρός;

Πού θ’ απλώσουμε το βλέμμα,

όταν οι ορίζοντες

καταβροχθίστηκαν από τις συννεφιές;

Κλείσε τα  μάτια μες της γαζίας τ’ απόγιομο.

Σμίξε το γέλιο στο μειδίαμα μιας σταγόνας

κι ανέπνευσε  βαθιά τ’ απόβροχο.

Έτσι κι εγώ μες τη βιτρίνα του κήπου

θα  ξαγρυπνώ για τ’ όνειρο

μιας καινούριας αναλαμπής.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichteri, Poetessa

Zürich 29. Oktober 2011