Η προσπάθεια
Την ίδια την πτώση δεν τη θυμόμουν. Θα πρέπει να είχα πέσει· τούτο ήταν λογικό αφού βρισκόμουν σ’ ένα σκοτεινό χώρο, ξαπλωμένος. Το σώμα μου πονούσε και ψηλά, πολύ ψηλά φαινόταν ένα φωτεινό άνοιγμα.
Όταν σηκώθηκα διαπιστώνοντας ότι ευτυχώς δεν είχα υποστεί - όσο μπορούσα να το διακρίνω αγγίζοντας όλο μου το σώμα - κάποιο σοβαρό τραυματισμό, κοίταξα πάνω το άνοιγμα αλλά και έπειτα μπροστά μου εκεί, όπου αμυδρά φωτιζόταν μία μεταλλική, κάθετη σκάλα. Ήταν στην πραγματικότητα απλώς δύο δοκοί που κατά κανονικά διαστήματα τις έτεμναν μπάρες στο ίδιο πάχος με τις δοκούς. Σκέφτηκα πως θα έπρεπε βέβαια εκεί ν’ ανεβώ, προς το φως, καθώς όπως βεβαιώθηκα σύντομα δεν υπήρχε κάποια συνέχεια στο στενό χώρο όπου βρισκόμουν, παρόλο που ξεχώριζα μία πόρτα στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ’ τη σκάλα, όμως ήταν κλειδωμένη.
Έτσι ξεκίνησα να ανεβαίνω. Αρχικά μου έμοιαζε εύκολο, αν και όποτε σήκωνα το δεξί μου πόδι αισθανόμουν έναν κοφτό πόνο στο πλευρό. Ωστόσο, δε με δυσκόλευε αυτή η ανάβαση. Κάθε λίγο κοιτούσα πάνω, όμως το άνοιγμα δε φαινόταν ποτέ να μεγαλώνει.
Σκαρφάλωνα για ώρα, όταν κάποια στιγμή απλώνοντας το χέρι μου για να βρω την επόμενη μπάρα, εκεί συνάντησα το κενό. Είχα ήδη την υποψία μου, τη φρικτή αυτή υποψία αλλά δεν ήθελα να την αποδεχτώ ως σωστή, γι’ αυτό και πάτησα πιο ψηλά, όσο πιο ψηλά μπορούσα και τέντωσα το χέρι μου ακολούθως προς τα πάνω… Ούτε και τότε έπιασα κάτι.
Φαινόταν ότι είχα βρει μία ασυνέχεια σ’ αυτή τη σκάλα. Ίσως μία δοκός να είχε κοπεί. Φαντάστηκα -δίχως να καταλαβαίνω γιατί - πως την γκρέμισα εγώ πέφτοντας, πως την έβγαλα από τη θέση της· κάτι που όμως πρέπει να ανέκοψε και την ισχύ της πτώσης μου, σώζοντάς μου τη ζωή. Αυτή η σκέψη, ότι η ζωή μου είχε σωθεί, ότι δε μελλόταν για εμένα να μείνω για πάντα σ’ εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο· από το ίδιο γεγονός που τώρα πραγματοποιώντας την αντίστροφη πορεία σήμαινε ένα σημαντικό εμπόδιο στο δρόμο μου, με γέμισε μ’ έναν παράξενο θαυμασμό γι’ αυτό το χώρο και τους μυστικούς του νόμους.
Από εκείνη την ώρα, πριν από έναν ίσως πολύ μεγάλο χρόνο, παραμένω σ’ αυτό το σημείο στη σκάλα. Κάθε λίγο επιχειρώ να τεντώσω περισσότερο το χέρι μου, κάθε λίγο επιχειρώ να πατήσω στην τελευταία δοκό ακόμα περισσότερο στις μύτες των ποδιών μου. Και τελικά, παρόλο που αυτή η προσπάθεια για καιρό έμοιαζε να μη φέρνει κανένα αποτέλεσμα, τώρα εκτιμώ ότι αρχίζει να φαίνεται πως αντίθετα έχει κάποιο: νομίζω, όλο και περισσότερο το νομίζω αυτό πως εκεί στην άκρη, λίγο μόνο πιο πάνω από εκεί που φτάνω υπάρχει η επόμενη μπάρα. Αρκεί ίσως ένα άλμα για να τη φτάσω, αρκεί ένα άλμα αν δεν αρκεί απλώς ένα τέντωμα. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο βεβαιώνομαι ότι αυτό το άλμα είναι και η δοκιμασία μου εδώ, αυτή την ώρα, με την υπερνίκηση του φόβου. Απ’ αυτό τα χέρια μου θα κινηθούν ταυτόχρονα σε χίλιες θέσεις για να γραπωθώ, δε θα βρουν πουθενά ένα κράτημα και ακόμα επιστρέφοντας πίσω στις μπάρες θα γκρεμιστώ κάτω, για άλλη μια φορά κι αυτή τη φορά ίσως με θανάσιμο αποτέλεσμα είτε από την πτώση είτε από το άνοιγμα εκείνης της κλειδωμένης πόρτας που θα σημαίνει την απελευθέρωση κάποιου τρομερού κινδύνου!
Αλλά από την άλλη πλέον παίρνω δύναμη απ’ τη γνώση πως εκεί όπου άλλοτε ήμουν, πλέον δεν είμαι και άρα εκεί όπου προορίζομαι να φτάσω θα βρεθούν άλλες ικανοποιητικές εξασφαλίσεις από μελλοντικές τέτοιες πτώσεις. Κάποτε ίσως να θυμάμαι απλώς σαν ένα όνειρο αυτή την τωρινή μου κατάσταση και με τη σκέψη αυτή δεν μπορώ να μη χαμογελάσω. Τότε σε μια στιγμή λυγίζω τα πόδια μου, έτοιμος αυτή τη φορά για τη μοναδική - εκείνη που θα εξασφαλίσει το θρίαμβο- προσπάθεια.
Κυριάκος Χαλκόπουλος
Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου