Χασοφέγγαρη νυχτιά- Όνειρο αξημέρωτο

Είσαι βοριάς κι εγώ πανί τ’ αγέρα ανεμοδαρμένο

κι όπου φυσήξεις θα με σέρνεις να με πας.

Άσε με παράμερα στη μοίρα και στην άκρη χαράματα

στο πρόπυλο πριν η αυγή σκάσει το πρώτο δάκρυ

πυξίδα χωρίς βελόνα σε παλιό σβησμένο χάρτη.

Σκόρπια λόγια τ’ αγέρα οι ελπίδες

στα κατάστιχα γραμμένες αλαφιάζουν τον καιρό.

Στην αστροφώτιστη νυχτιά βγήκανε μεσοφέγγαρα,

μα θάμπωσε η ματιά μου απ’ της ρέμβης το χορό.

C’ è una musica stupenda che venga dal vento

e  soffia sempre da chi vuoi andare.

Μέσα απ’ του μυαλού να χάνεσαι τους δυσπρόσιτους

λαβύρινθους για να σε κερδίζει μια παρτίδα τάβλι.

Σαν την ιτιά, που στη βροχή έμαθε

τον  πόνο της διπλά να κλαίει κι αναπολεί όσα δεν λέει.

Πόση ελπίδα να κρύβουν τα όνειρα μιας μέρας

κρυμμένα μέσα σε  μια αγκαλιά λουλούδια

για τα γέλια του κόσμου,

φορώντας της θλίψης το αφηρημένο πρόσωπο;

Μ’ ένα του ανέμου πρόσχαρο και πεταχτό φιλί

ξυπνά η κλώσα μέρα και μαζεύει τα παιδιά της.

Είδες ποτέ νότα να υποκλίνεται στο ερωτικό τανγκό

και να ζητάει  το στίχο από το χέρι

απεγνωσμένα να χορέψει;

Στάσου πιο κοντά ακόμη κι απ’ της αδιέξοδης 

επιλογής την προβολή.

Έχει πολλά στηρίγματα για να πατά ο ουρανός

στης θάλασσας το χείλος, αφού τη μέρα,

που γεννήθηκε την κέρδισε ένας φίλος.

Στίχοι επικηρυγμένοι μιας παραφθαρμένης φαρέτρας

βάλουν σε τάξη το χαμόγελο της μέρας.

Μέσα στις βαλτωμένες από μπρούσκλι και φτέρες

υγρές ανεμοπερασιές χαίρεται  η σφενδάμη

το ξέφυλλο κορμί της.

Αναθαρρεί κι αναπολεί τα φύλλα της τ’ αμέτρητα,

που άφησε απερίσκεφτα κάτω στη γη να πέσουν μονομιάς

να μπει  η ζωή στις ράγιες της μετά απ’ την άλω των κεριών

της ανέσπερης μεσονυχτιάς.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 29.11.11