Μου λεν τα μάτια σου πολλά
μα η καρδιά σου λίγα.
Φτερούγισαν οι σκέψεις μου
και τη μορφή σου είδα.
Ήταν, λέει, αστροφεγγιά
με λαμπερό φεγγάρι.
Νεράιδες έστηναν χορό
για τα δικά σου κάλλη.
Τα μεταξένια σου μαλλιά
καμιά δεν είχε άλλη.
Τα έλουζαν, τα χτένιζαν
Άγγελοι όλο χάρη.
Μα για το στόμα τι να πω…
σαν μια μικρή πιρόγα,
που είχε καπετάνισσα
πανέμορφη γοργόνα.
Στα μάτια σου όλη η θάλασσα
και στην καρδιά μια δίνη,
λες και αναδύθηκες εκεί…
γλυκά…σαν Αφροδίτη.
Ακόμη κι αυτή θα ζήλευε
την τόση ομορφιά σου,
αφρός που γνέθουν κύματα
είναι η αφεντιά σου.
Δεν είναι οι σκέψεις μου…
Ακούω τη φωνή σου.
Θαρρώ, σειρήνες τραγουδούν
και παίρνουν τη ζωή μου.
Αν είσαι άγγελος εσύ…
Θέλω κι εγώ να γίνω.
Αν είσαι αγάπη μου εσύ…
Μαζί σου θε να μείνω.
Γ. ΜΠ. (Ερωδιός)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου