Κύμα παλιό που έκλαψε στις στάχτες,
του ανέμου πικρός καημός
στερνός αχός των ταξιδιών
στα δόλια έργα των ανθρώπων,
του πάθους η αστέριωτη ελπίδα.
Μέσα στη λάβρα των ματιών
τα θανατερά ερείπια
μιας χώρας μουδιασμένης
με του ήλιου το επώδυνο στολίδι.
Πικρή σοδειά των άγουρων καρπών,
πώς να ξεγελαστούν τα νιάτα
που σκύβουν το κεφάλι μοιρολατρικά;
Τους πρόδωσαν το θαύμα των αρχαίων
κάποιοι στενόμυαλοι παλιάτσοι της πολιτικής
και ντρέπονται να φωνάξουν τώρα δυνατά «Ελλάδα!».
Το μαχαίρι καρφωμένο βαθιά στα στήθη,
η πληγή να αιμορραγεί,
να ζητιανεύουν όνειρα μες τις ανοιχτές παλάμες τους,
μα μόνο ξεφτισμένα κέρματα να ρίχνουν
οι άσπλαχνοι πωλητές ιδανικών,
τα απαθή αγάλματα με τις ξεχειλωμένες κοιλιές
στις καρέκλες της μακάβριας ύπνωσής τους.
Έγιναν πια τα απόπαιδα της μητριάς «Ευρώπης».
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου