Πέντε ποιήματα από τη Βάσια Κανελάκη

 

ΑΝΕΠΙΔΟΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Eξαυλώθηκε η μορφή σου
σαν τελευταίο τσιγάρο που πέθανε στα χείλη
θυσία στη γκρίζα καταχνιά του
Ξεφτισμένα αποφόρια λέξεων ντύθηκε
το πρότερα αμόλυντο χαρτί στα χέρια μου
Ένα αντίο, ένας επίλογος , η ζωή μου...
Στα μάτια χύνεται αγίασμα η θλίψη
Να κρυφτώ προσπαθώ…
Στις φωτοσκιάσεις των λέξεων
Στις πτυχές μιας ανεπίδοτης επιστολής
Στην αιθάλη της σκέψης να καθηλώσω ίλιγγους
Με μελάνι για όπλο να διαπεράσω τείχη σιωπής
Με λόγια ανείπωτα να αρθρώσω την αγάπη
Μα και αυτές οι λέξεις δραπετεύουν
αγρίμια που να μερώσουν δεν μπορούν
Στις λευκές διαδρομές του πόνου,
στα νοτισμένα λιβάδια του χαρτιού
παραμένουν ανεξόφλητες οι οδύνες
μιας ακόμα ανεπίδοτης επιστολής…

ΑΝΕΥ

Tυλιγμένη με το σάβανο μιας αγάπης
κρύβομαι.
Να προσπεράσει η νύχτα απόψε
Σ’ εκείνα τα ρηγματούμενα απογεύματα
στις κούφιες ώρες του δειλινού
σε γυρεύω
Το φεγγάρι κομμένο,
ο ξεπεσμένος βασιλιάς της μοναξιάς μου
μισόγυμνο μαζεύει τα αστέρια στη ζώνη του
Κι εγώ που σου μιλώ απόψε,
δεν ακούγομαι
Παλεύουν οι λέξεις μου με τη σιωπή σου
Ηττοπάθεια η κραυγή που έσπασε στα δυο
Τα δάχτυλα
χαρτογραφούν σκιές τρεμάμενες
Κερώνουν τη στιγμή
υποτάσσονται στο αιχμηρό ΑΝΕΥ...
Ξοδεύτηκα να περιμένω να μοιραστώ μαζί σου
Στα πύρινα μονοπάτια της μοναξιάς μου
στους λεκέδες πορφυρένιων δακρύων
σηματοδότησα τη φυγή σου…
Ταξιδεύουν με σκόνη οι αναμνήσεις
Υγρές αλήθειες ψάχνουν για να ξεπλυθούν
Ο φόβος ξάγρυπνος για το κενό που ζυγώνει
ατέρμων προδότης στο άβατο του
τη δική μου ζωή τροχοδρομεί.
ΑΝΕΥ......

ΝΥΧΤΩΜΑ

Στο νύχτωμα που πρόφτασε,
ακουμπισμένη σε δυο σαρακοφαγωμένα δεκανίκια
Περιμένω...
Φαντάζει μακριά ακόμα η Άνοιξη
Συνθλίβω στα δάχτυλα χρυσοκόκκινα φύλλα
απολίθωμα μιας πρότερης ζωής
Με μια ανάσα,
γεύομαι εκπνοές αλλοτινών ερωτών
Γλύφω καρτερικά τα χείλη που στάθηκαν
να απομυζήσω υποψία φιλιού
Μια «φθαρμένη» ανάμνηση ψιθυρίζει πιο κει
Λες και μέσα από τα δόντια κρατάει
όποια οδύνη η ζωή της έφτυσε στο πρόσωπο
Δε θα ακουστούν τα βήματα μου…
Σα φίδι θα κουλουριάζομαι στα παγωμένα μάρμαρα
Ενός απολεσθέντος εαυτού απομεινάρι
σκυφτή στο δειλινό,
θα μπαλώνω με αιμάτινες κλωστές
τις ρωγμές που άνοιξες μέσα μου
Και όταν από το αίμα της απώλειας θα ξεδιψάσω,
θα γύρω το κεφάλι και θα κοιμηθώ.
Εκεί... που διανυκτέρευσε το Όνειρο.

ΑΚΟΜΑ…

Σε αποζήτησα πάλι απόψε
Σ’ εκείνα τα χάρτινα απογεύματα
ξεσκισμένα από τις ριπές του χρόνου,
σαν αιωρούμενα ξέφτια από ένα ρούχο
μυρωμένο με την ανάσα σου
Πόνεσε τη ματιά το πορφυρένιο αντίο της μέρας
Το αίμα μου, μου θύμισε...
Κάποτε έβραζε στη φλέβα, υπόδουλο,
ενός πάθους που μετάνιωσε που ένιωσε …
ένοχο, τώρα, πάνω στα ίδια ψέματα εκτίθεται
Το ρόλοι του χρόνου στραγγίζει το αύριο…
Θρύψαλα οι δείκτες στις ραγισμένες ώρες,
άρνηση να μετρήσουν άλλο χρόνο
στο μετερίζι της απώλειας
Νυχτοπερπατώ στα ξεχασμένα μου βήματα
Τρίζει το όνειρο κάτω από το γυμνό μου πέλμα
τριγμοί ζωής, απόσταγμα ατόφιο
μιας ανάγκης που νικημένη κομματιάστηκε
Κι εκεί που σκεπάζει η λησμονιά τους στίχους
στα ανέραστα ξοδεμένα βράδια που λίμνασαν,
πίσω από πια μου λέξη να κρυφτώ;
Ακόμα ανασαίνεις ...μέσα μου!!

ΚΑΘΕ ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ

Κάθε τέτοια μέρα,
Δροσίζω την άνυδρη μέρα μου
με αλμύρας σπονδή,
ξεδιψώ τις στιγμές μου
με ωκεάνιες θύμησες
- μια θάλασσα παίρνει φωτιά στη χούφτα μου
Αγγίζω σκιές , θηρευτές στιγμών
με πυρακτωμένα δάχτυλα,
χαράζω στη στάχτη, αποτεφρωμένων ονείρων
σύμβολα έρωτα
- καιόμενη βάτος το κάθε μου βήμα
Κάθε τέτοια μέρα
Ταξιδεύω στους αγκυροβολημένους αγέρες
στων ματιών σου την άβυσσο,
σχηματίζω λιμάνι, τα χέρια κυκλώνω
αγκαλιάς καταφύγιο
- ανταριάζει η ζωή μου στα σύννεφα
Προσθέτω ρυτίδες αγωνίας, στου προσώπου το χάρτη
αιωνίας προσμονής,
περιμένω στις ράγες, ενός τραίνου δίχως σταθμό
το δικό μου τέρμα
- εισιτήριο δίχως προορισμό
Κάθε τέτοια μέρα
Με φοβίζει το μελάνι, που γράφει εντός μου
στου κορμιού το χαρτί
σταλάζει ίχνη από μαύρο στο αίμα μου,
αποχρωματίζει σε γκρίζο στιγμές,
- ποίημα δίχως λέξεις
Κάθε τέτοια μέρα
Η ανάμνηση στροβιλίζει στους ίσκιους,
σκιαγραφήματα ωρών,
οι σιωπές φωνάζουν στους έρημους δρόμους
μοίρες αξόδευτες
- Κάθε τέτοια μέρα... ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ!!!

Βάσια Κανελάκη

Χαϊδάρι-Αθήνα