INTERMEZZO ΣΤΗΝ ΑURORA BOREALIS (Συνέχεια)

ALBA BOREALIS - ΤΟ ΡΟΔΟΞΥΠΝΗΜΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Φαντάζει η υποκειμενική αντικειμενικότητα

μπρος των ματιών μας την αθωότητα

σαν κάποιος της Άλμπα το σάλτο περιδιαβάζει

στο νεροκέλυφο και δασύφυτο κορφοβούνι

ως τα βαθιά ανύπνωτα μάτια της απέραντης σιωπής.

Ψηλά στυλωμένη στα βράχια να οριοθετεί την κορμοστασιά της

μέσα από ένα πλατύ κι αχάραγο του νου της αμπελώνα.

Κοινός διαιρέτης η φωνή, που πάλλεται από ρίγος

μιας αιρετής δακρύρροιας κι ένα προέτιο σφρίγος.

Έλα λοιπόν πρωινή οπτασία!

Τίποτα άλλο δεν λαχταρούν τα ανοιχτά στόματα.

κρεμασμένα μπρος από ένα επικείμενο θαυμαστικό.

Στων ματιών σου την πλώρη αντανακλούν

οι διάχυτες από φως αγκάλες των υγρών σου ματιών.

Μέσα απ’ τα χέρια σου θα περάσει η πορεία φωτόλυσης

για να μετεωριστεί στο άπειρο, διασπώντας το σώμα σου

σε ατόφια μόρια μιας ψηφιακής μέθεξης.

Στο πολύχρωμο στήριγμα του κορμιού σου θ’ απλώσει

ο κόσμος τις έγνοιες του για να ξαστερώσει τις ελπίδες.

Με την πρώτη σου έκρηξη η γη το ρυθμό θα ξαναβρεί

να θρέψει τα παιδιά της, που καρτερούν.

Η μυστική προσδοκία του κόκκινου περνά σιωπηλά

σε διάχυση της ελπίδας τον πόθο να οργιάσει.

Κι απ’ τα μύχια της ψυχής σου θα ξεπηδήσουν φωτιές

οι γλώσσες για να μιλήσουν φαρσί στ’ αστέρια του ουρανού.

Questo cielo mi dà l`idea dell`immenso

di cui si respira tutto il mondo.

Κι ενώ κάτω η γη θα προσπαθεί να γεφυρώνει

στεριές με τα ποτάμια εσύ με αργές κι υγρές πινελιές

θα αναβαθμίζεις το βόρειο Σέλας σε πεντάστερα δειλινά.

Τότε αυτή την ώρα θα ανυψωθούν τα βλέμματα μας

στον ουρανό να δώσουν τόπο στην οργή

μ’ ένα συμβιβασμό για αναδόμηση νέων ονείρων,

που θα λειτουργούν μέσα απ’ το ένστικτο πλέον της συνείδησης.

Χαράματα σπάζει  το ρόδι της χαραυγής

και οι ψυχές αναγείρονται στ’ αναλλοίωτα πέλαγα

για να ιωδιάζουν ανθόσπαρτους κήπους κρεμαστούς.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 18. Januar 2012