ΤΗΣ ΝΥΜΦΗΣ Ο ΘΡΗΝΟΣ ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΟ

Μέσα στην πλάνη των καιρών έκανες μιαν ευχή.

Μ’ ένα χαμόγελο άνοιξες διάπλατα τον ουρανό

για να χωρέσει τις έγνοιες όλου του κόσμου.

Σκηνές πάθους διαδραματίζονται

κάτω από την ανοιχτή γραμμή του φεγγαριού.

Δροσοσταλάζει η νύχτα αλμύρα.

Κι ο μπάτης ανασύρει την απανεμιά του κύματος

σε μια εγρήγορση αναμονής για την αφετηρία της ελπίδας.

Ένα χαμόγελο χαράξαμε στο πλατύ μέτωπο του ουρανού

για ν’ απαγκιάσει το βαρύθυμο άλγος του κόσμου.

Στήσαμε μια παράσταση, που την αμαρτία της

δεν συγχωρούσε η χαραξιά του ορίζοντα

παρά μονάχα την αντοχή του κύματος τυραννούσε.

Εντοπισμένη στα πανάρχαια έθιμα της Ειρεσιώνης,

όπου η Δίκη η αμώμητη θεσμοδότρια καταθέτει

στα στήθια μιαν επιταγή ως επίταξη ζωής

για τις νομοθετικές τροποποιήσεις των καιρών.

Χόρευε πάλι η νύχτα μέσα στη βροχή.

Σθένος δεν είχε τα δάκρυά της να σκουπίσει.

Κι εμείς διασκορπίζαμε τα νέφελα,

που σκίαζαν τα όνειρα,

θολώνοντας το βλέμμα μιας ξορκισμένης χώρας.

Αντέξαμε στης χαραυγής το ροδόξανθο πύρωμα

που καιροφυλαχτούσε τ’ απάνεμα λιμάνια

για της λησμονιάς την ανάκαμψη.

Πώς ν’ αστοχήσουμε τις μιζέριες, τις αλμυρές προσδοκίες

και το πηγαινέλα του κύματος,

όταν γρονθοκοπούσε η ράχη του στο κυματόζωστο νησί;

Γευτήκαμε έντονα τις κλεψύδρες Σιρόκων,

που νέφελα πουλιών συμπαρέσυραν

στις ανταποκρίσεις των προσδοκιών μας

κατά τη μεταφορά κυλιόμενης άμμου;

Πώς να ξεχάσουμε τις πυρκαγιές μιας γενναιόδωρης αυγής,

που μέσα από αινίγματα αντλούσε αισθήματα;

Πώς να υπονομεύσουμε το χαρταετό της Καθαρής Δευτέρας

διαπομπευμένο μέσα από της καλούμπας την καμπύλη;

Υγρές κλωστές οι ελπίδες βελονιάζουν την υπομονή

για να μας ράψουν της ζωής το πανωφόρι.

ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ

Στις νύχτες, που κυοφορεί αστέρια το φεγγάρι

ψήνονται ήλιοι στου μεσονυχτιού την πυροστιά.

Για να πατήσουν το πουρνό στου ορίζοντα τη ράχη.

Βουτιά να κάνουν στο κενό.

Ν’ ανθίσουν ηλιοτρόπια μες τον ωκεανό.

Vicky Kostenas Lagdos

Poetessa

Zürich, 27. März 2012