Αυτό το βλέμμα, ο ήλιος το φοβίζει

αυτό το σώμα, η μοίρα το χτυπά.

Ψυχές μεγάλες σπαρταράνε, στο χώμα χτυπημένες

και λόγια των προγόνων, τις αγγίζουν παρηγορητικά.

Η νοσταλγία πέτρωσε στη μνήμη,

παρθένα μνήμη που την ατίμασαν εχθροί

και πότε-πότε η βροχή ποτίζει το δέντρο της αυλής

που αφήσανε οι πρόσφυγες με τρομαγμένα μάτια.

Η ελπίδα πώς μοσχομυρίζει … ακόμη στις γλάστρες

με τα ξερά βασιλικά,

του λυτρωμού την ώρα προσδοκώντας!

Κι αν τόσο βάρος κρατήσαμε στις πλάτες,

εμείς οι πρόσφυγες, οι αιώνιοι φυγάδες

με την ιδιοτροπία μιας άδικης ιστορίας συμβιβαστήκαμε…

Άνθη των αμπελιών και του αλατιού χιονάτοι κόκκοι,

του Εύξεινου Πόντου πικροί κυματισμοί,

πώς να δροσίσουν την ξεσκέπαστη πληγή

απ’ του χρόνου τ’ ανεξίτηλα σημάδια;

και πάνω στις στάχτες της άνθισαν πατρίδες στοργικές.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

** Α΄ Έπαινος από τον Σύλλογο Διατήρησης και Προβολής της Παράδοσης της Ανατολικής Ρωμυλίας στο Βόλο το έτος 2012