Η θραύση του λόγου

Σώματα που αποποιήθηκαν το θάνατο

θέλουνε να γυρίσουμε το χρόνο προς τον ήλιο,

το βάρος απ’ τα δίχτυα τους ν’ αδειάσουμε

κι όση ματαιότητα έμεινε στα χέρια μας

σαν εργαλείο γνώσης να τριφτεί

με τον αγέραστο λόγο.

Μιλάτε κι οι φωνές σας ηχούν σαν ψαλμωδίες:

-Προχώρησες στη ζωτική σου νιότη

με καθαρμούς των εσώψυχων

για χάρη του υπερβατικού,

στην αναζήτηση του Θείου μυστικού.

-Όσο μεγαλώνεις τόσο αντλείς

δυνάμεις απ’ το πνεύμα.

-Πίστεψα στην ανώτερη αγάπη

και όλο έφευγα χωρίς να γυρίσω πίσω

να κοιτάξω μια παλιά αγάπη προδομένη

μια ανθρωπιά σβησμένη.

-Όπου χαμογελούν οι άγγελοι

στρώνονται τα πράσινα τοπία.

-Η γη είναι μικρή για να χωρέσει

τόση μεγάλη ευτυχία.

-Όλα λυτρώνονται σε μια ανώδυνη μορφή·

στου ουρανού την οπτασία.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

**  Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Τριάντα σταγόνες τ’ ουρανού»