Δύο βραβευμένα ποιήματα της Άννας Ιωαννίδου

ΑΧΙΛΛΕΑΣ «ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ»


«Δάκρυα θερμά χέων, επεί είσιδε πιστόν εταίρον  κείμενον εν φέρτρω».
(Ομήρου Ιλιάδα Σ 235-6)

ΟΔΥΝΗ. Ήλθε σαν κεραυνός το μήνυμα του θανάτου.
Το ξέρω Πάτροκλε, σ’ έκανε σκλάβο του ο πυρετός του πολέμου.
Αγνόησες τα λόγια μου κι έγινες βορά του εχθρού.
Ανέβηκες στ’ άρμα της νίκης και πέταξες για τα τείχη της Τροίας!
Τώρα το λαβωμένο στήθος σου βάφει τα χέρια μου μ’ αίμα.
Άκου τ’ άλογά μου που θρηνούν για σένα…
Τα δάκρυα καυτή σφραγίδα στο πρόσωπό μου.
κι η τροφή γίνεται κόμπος στο λαιμό.


ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. Σε κρατώ  Πάτροκλε, ένδοξε φίλε μου.
Ο χρόνος έχει παγώσει κι εγώ αρνούμαι να δεχτώ την απώλεια.
Όρνια μανιασμένα οι Τρώες μάχονται για το νεκρό κορμί σου.
Θέλουν να ξεριζώσουν την καρδιά σου,
ν’ ακρωτηριάσουν το σώμα, να σ’ ατιμάσουν.
Και να οι κραυγές μου στεντόρειες. Αστραπή πόνου σείει την Τροία.
Οργισμένος, διψώ για εκδίκηση.
Όρκος στους Θεούς, ο Έκτορας θα πνιγεί στο αίμα του
κι οι βέβηλοι θα γευτούν τη φλόγα απ’ το κοντάρι μου.


ΛΥΤΡΩΣΗ. Είμαι έτοιμος πια.
Τυφλός από πάθος και μίσος αδυσώπητο.
Δεύτερη σκέψη δεν υπάρχει. Μονόδρομος η επιστροφή στη μάχη.
Θεοί κι θνητοί αδύναμοι μπρος στ’ ασυγκράτητο μένος μου.
Ανοιχτοί τάφοι «περιμένουν» τους Τρώες.
Άλικο θα τρέχει το νερό στον Σκάμανδρο. Βουνό από πτώματα!
Τώρα νεκρός ο Έκτορας δεμένος στ’ άρμα μου
κι εγώ τον σέρνω, χωρίς οίκτο, γύρω απ’ τα τείχη.
Κοράκια κρώζουν γύρω απ’ το κουφάρι του κι ο Πρίαμος μ’ ικετεύει…
Όμως εσένα με τα χέρια μου θα σε θάψω Πάτροκλε,
όπως σ’ αξίζει, με τιμές ήρωα.

**  Α’ έπαινος στον 1^ο διεθνή λογοτεχνικό διαγωνισμό Πελασγίας Φθιώτιδας με θέμα «Αχιλλέας, Ομηρικός ήρωας»

ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΛΗΓΗ

Αρχαία τραγωδία η προσφυγιά!
Μια μαρτυρία που σιωπά μπρος σ’ εικόνες φθαρμένες.
Να η αλήθεια, κρυμμένη σε κειμήλια κιτρινισμένα.
Πρόσωπα, ημερομηνίες, πόλεις έγιναν σημάδια από μαύρο μελάνι.
Αποφάσεις παραλογισμού και μίσους άλλαξαν τον χάρτη, ποδοπάτησαν τ’ όνειρα.
Φιλιππούπολη, Αγχίαλος, Σωζόπολη, Πύργος, Βάρνα…
παραδόθηκαν στις φλόγες, ποτίστηκαν μ’ αίμα, λυγμούς κι οδύνη.
Η γη των προγόνων, μια αρχέγονη κοιτίδα ελληνισμού.
Εκεί βιάστηκε η αρετή και το πνεύμα, χλευάστηκε ο πολιτισμός.
Πτώματα, λεηλασίες κι αποκαΐδια είναι το τίμημα της ιστορίας…


Βάρβαρος ο αποχαιρετισμός μ’ ένα βουβό μοιρολόι.
Κι άνθρωποι δέντρα που ξεριζώθηκαν απ’ τις εστίες τους.
Η διαδρομή για μια νέα πατρίδα,
ένας Γολγοθάς γεμάτος αγκάθια κι άπειρα γιατί.
Μία τραγωδία ανοιχτή πληγή ζωγράφισε τον θάνατο στην παλέτα της ιστορίας.
Εμπόλεμη ζώνη οι αναμνήσεις στα έγκατα της ψυχής
κι η νοσταλγία συναντά την οργή.
Πικρή η γεύση του ξεριζωμού.
Αρχαία τραγωδία η προσφυγιά!
Το δράμα ολοκληρώθηκε, αλλ’ η κάθαρση δεν θα έλθει ποτέ.

**  Α’ έπαινος στον 1^ο πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης με θέμα «Η προσφυγιά» του Συλλόγου Διατήρησης και Προβολής της παράδοσης της Ανατολικής Ρωμυλίας