Ένα ποίημα για την Ανάσταση

Με τον πόθο της  Ανάστασης

αντικρίζω το Θεό μου

και στους στίχους αναγεννιέμαι·

δώρο αιώνιο του χρόνου

φυλαγμένο στην ψυχή,

ροδοπέταλο του πόνου

που σκεπάζει αυτή τη γη.

Πλέκουν στεφάνια τα παιδιά,

τ’ αγκάθια γίνονται φιλιά

ν’ απαλύνουνε τον θρήνο.

Με ψαλμωδίες σκάβεται βαθιά

η απελπισία

και στις ψυχές ανοίγεται

διάχυτο ελπίδας φως.

Ύμνοι της νεότητας απλώνονται παντού,

το δάκρυ κόπηκε στα δυο

ποτό της αιώνιας ζωής, το διαλεχτό.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης