ALLURE (ΓΟΗΤΕΙΑ)

Μ’ ένα λικνιστικό χορό

Αναθαρρίζει η βροχή το ρυθμό.

Να τον αποθεώσει ποθεί,

διαξιφίζοντας μέσα από χάλκινα

λάφυρα μνήμης.

Και συμπαροτρύνει αναθύμησες,

αναδύοντας μια εύοσμη άχνα

απ’ τη φρεσκοπλυμένη σκόνη.

Καλπάζουν τα σύννεφα

στο κατευόδιο τ’ ανέμου.

Ηλακάτη!

Μέρες δοσμένες σ’ αναδρομικές δόσεις

φέρνουν τα χρόνια πιο κοντά.

«Γλαυκάς, ώ φιλέριθ’ αλακά

τα, δώρον Αθανάας

γυναιξίν, νόος οικωφελίας αίσιν επάβολος».

Εγώ κι η θύμηση από ναυάγια αλλοτινά.

Εγώ και το κατάρτι,

που εγχαράζει οχτάρες στο νερό

με την καρίνα σε καλπασμό

να ανασκάφτει το πέλαγος.

Απ’ το συρτάρι ενός άδειου απογεύματος

ανασκιρτούν αριθμοί

της σιωπής στη νιοστή.

Στην προσπάθεια ν’ αποδράσουν

ανακτούν φωνή

και γίνονται άρρητοι δεκαδικοί.

Πώς να μιλήσουν δίχως

γλώσσα δίχως κλάσμα;

Αμφιδρομούν με βήμα  

ευθύ ελκυστικό,

στο ρυθμό πατώντας μιας

ομόκυκλης στροφής

διαπεμπούμενης μέσα από

το essence του νου μας.

Σ’ αλάργες θύμησες συχνάζει

ο χρόνος με δάκρυα  ντυμένος.

Έκχυτος και δυσμάχητος,

που φέρει ευθύνη απόλυτη

στη βροχοσταλίδα της ψυχής.

Δίδυμα φεγγάρια σύρετε

τις φρυκτωρίες

στ’ απλωτό ελικοδρόμι

κάτω απ’ το αχανές

του ουρανού χασμουρητό!

Φιλιά του πόθου γίνετε

του αγέρα το κόκκινο πανί!

Και πετάξτε μες το χρόνο

και στου νου τη φυλακή.

Για την κόρη της Λατόνα την Ντιάνα,

που στην Έφεσο της χτίσανε

τον Πανάρχαιο Ναό.

Απ’ το λόφο τ’ Αβεντίνου

οι Ρωμαίοι είχαν φέρει

το άγαλμά της να το κλείσουν

σε κιονόκλυτο σηκό.

Μεσάνυχτα!

Κι η χαρά του φεγγαριού

ακολουθεί τον ίσκιο σου

μ’ ένα του βήμα μεθυσμένο.

Κάνοντας μια νουνεχή ευχή 

κάτω απ’ το γυμνόφεγγο

βλέμμα των αστεριών.

Στης Μέδουσας το γλιστερό κορμί,

που σέρνεται στ’ αδέσποτα

της θάλασσας κύματα.

Στενάζει η ποίηση γερμένη στη μπασιά

όπου συνάζονται τα δάκρυα μιας νύχτας.

Εκεί όπου της μέρας το τραγούδι παραληρεί

στο όνομα, που κελαρύζει το ρυάκι.

Epilogo

La poesia é il luogo

dove si raccolgono

le lacrime die una notte.

La poesia notturna

é il luogo degli incanti

della giornata,

che finisce qui.

E il rumore del fiume

che passa davanti a me.

(Η μουσική συνοδεία του στίχου της Vicky Kostenas είναι ένα θεσπέσιο κομμάτι "Sapphire" του αγαπημένου της ομογενή Ελληνοαμερικανού κ. Κρής Σφηρή, Chris Spheeris τον οποίο η ποιήτρια ευχαριστεί ιδιαίτερα και του εύχεται να εξακολουθεί ακάθεκτα να ομορφαίνει τον κόσμο με τις υπέροχες μελωδίες του.)

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 17. Mai 2012