"Το μενταγιόν μιας αγάπης" του Γιώργου Ψαθά και της Λίτσας Μοσκιού

Αύριο οι δρόμοι μας θα χαράξουν διαφορετική πορεία

και το δικό μου αντίο θα είναι σαν πέρασμα

μέσα από το θάνατο, στερνό και δακρυσμένο,

σαν να περνά στον Άδη, κι ως ζωντανός

να αναζητά τον έρωτα με την ψυχή

ξανά να ’ρθει στο φως.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΨΑΘΑΣ

Αύριο που τα βήματά μας  θα πάψουν  μαζί να βαδίζουν

δε θα  υπάρχουν πια σύνορα να χωρίζουν

τη ζωή απ’ το θάνατό μου

ανοιχτές θα αφήσω τις  πύλες,  να μπαινοβγαίνω,

μια στο φως αναζητώντας τη ψυχή σου

και μια στο σκοτάδι ψάχνοντας  το κορμί σου.

ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ

Τούτη η νύχτα ας χαραχτεί σαν τελευταία φορά

μέσα από την ένωση των σαρκών

ως την πιο γλυκιά ανάμνηση της ζωής

για την αιωνιότητα των ψυχών μας.

Γ. Ψ.

Τούτη τη νύχτα ας γείρουμε αγκαλιά  στο χώμα

τα κορμιά να ριζώσουν σα γιγάντιοι βράχοι

τους αιώνες αντάμα να περνάνε

περιμένοντας τη στιγμή,  που πάλι θα τους δοθεί ψυχή.

Λ. Μ.

Μα τώρα που τα γυμνά σώματά μας

ως στερνή φορά θα ενωθούν

μες στα κόκκινα πέπλα του έρωτα

το στέμμα ετούτο που είναι από λουλούδια

δέξου στα μαλλιά σου και αφήσου στην αγκαλιά μου

αφήσου με μια λέξη, ένα φιλί.

Γ. Ψ.

Αφήνομαι αυτό το βράδυ, το στερνό του έρωτά μας

στο σώμα σου να αφήσω σημάδι ανεξίτηλο το χάδι μου

την ανάσα μου να ακουμπήσω πάνω στο προσκεφάλι σου

να  συνοδεύει τον ύπνο, ακόμη  και του θανάτου σου

και το φιλί μου κεντώ πάνω στα χείλη σου

γλύκα να  στάζει στις  ώρες της  πίκρας σου.

Λ. Μ.

Τούτη την ώρα του αποχαιρετισμού

νιώθω σαν κεχρισμένος Ορφέας

θρηνώ για το  μέλλον που ονειρεύτηκα

κι αν στο κάτω κόσμο έφτασα και το θάνατο γλύκανα

η λαχτάρα μου να σε δω ήταν τόση

που λόγο δεν κράτησα, το βλέμμα μου να μη σε δει

δεν μπόρεσα, κι έτσι πάλι μόνος βρέθηκα

με το κορμί  μαστιγωμένο να αιμορραγεί

κι αν κάποιες ψυχές πέρασαν, με άγγιξαν και μ’ αγάπησαν

πάντα εγώ, το δικό σου αναζητούσα έρωτα.

Γ. Ψ.

Σαν άλλη Ευρυδίκη  εγώ

τα βήματά σου πιστά ακολούθησα

απ’ το σκοτάδι στο φως να γυρίσω

μα στου Άδη τα μέρη επέστρεψα

κι όσο κι αν ήθελα μαζί σου να έρθω

ο λόγος που αθέτησες σκληρή  μοίρα έγινε 

που μ’ έφερε ξανά πίσω

θρηνώντας την αγάπη μας

στου κάτω κόσμου τα στενά,

στου Πλούτωνα τα σκοτεινά τα μέρη.

Λ. Μ.

Σ' αυτές τις τελευταίες στιγμές μας

μέσα στα χέρια σου αφήνω τον αμφορέα τούτο των δακρύων

που χρόνια τώρα μάζευα,

δάκρυα από μοναχικές στιγμές μου,

για όσα έχουμε περάσει και ζήσει μαζί

μέσα από δάκρυα πόνου, μα και ευτυχίας,

κράτησέ τα, είναι για σένα καλή μου,

είναι τα δάκρυα  της ψυχής και των ματιών μου

καθώς τώρα σε αντικρίζουν στερνή φορά αγάπη μου.

Γ. Ψ.

Είναι  βαρύ το φορτίο τούτο στα χέρια μου…

Τα δάκρυά σου στάζουν πικρό θάνατο στο στόμα μου

Μα  θα τ’ αντέξω θαρρώ να τα πιω μέχρι τέλους

για χάρη σου μόνο αγάπη μου,

θα σ’ αποχαιρετίσω λοιπόν θάβοντας ζωντανή

την επιθυμία μου για σένα  μέσα στη  λήθη

και το λυγμό μου θα πνίξω μέσα στη θάλασσα

στη γαλήνη της μέσα να κείτομαι

σαν απομεινάρι ενός τραγικού ναυαγίου.

Λ. Μ.

Κοίτα με, κοίτα με πριν το στερνό φιλί μας

θα στολίσω το λαιμό σου με το Μενταγιόν μιας αγάπης

μοναδικής, πολύτιμης, ανεκτίμητης σε αξία, 

που το χρυσάφι όλου του κόσμου, δεν μπορεί να τη ζυγιάσει.

Γ. Ψ.

Με δυο κόρες ματιών κουρελιασμένες  

κι ένα βλέμμα ξεφτισμένο πώς να κοιτάξω;

Να νιώσω μόνο τα χείλη σου να περνάνε στο λαιμό μου

αυτό το ανεκτίμητο μενταγιόν, το μενταγιόν της αγάπης  σου.

Λ. Μ.

Και να θυμάσαι πάντα

πως όσο μακριά κι αν είναι αυτός ο δρόμος

η σκέψη μου θα είναι πάντα δίπλα σου

και τα δειλινά θα σου τραγουδώ

με τη λύρα του Ορφέα

όπου οι μελωδίες του σύμπαντος

θα φτάνουν στην ψυχή σου με άσβεστο φως

ενώ ο Μορφέας μες στα όνειρά σου

θα σου φέρνει την οπτασία μου, που θα σε οδηγεί,

αιώνιο ταξίδι σ’ ολάκερο το κόσμο.

Γ. Ψ.

Πάντα θα θυμάμαι  

ακόμη κι αν ο δρόμος χαθεί

κι ένα βουνό στη θέση του σταθεί

σκαρφαλωμένη θα με γυρέψει σκέψη σου

και θα έρθει να με βρει.

Στον ύπνο της ζωής ή του θανάτου μου

ξέρω πως πάντα θα μ’ ανταμώνει

σ’ ένα ταξίδι μαζί, χωρίς προορισμό

ένα ταξίδι μονάχα, χέρι με χέρι  

στο όνειρο αιώνια μαζί σου.

Λ. Μ.

Φίλα με, φίλα με όπως την πρώτη μας φορά

μη δακρύζεις αγάπη μου, παρά μόνο χαμογέλα,

χαμογέλα μου και φίλα με στερνά.

Γ. Ψ.

Αχόρταγα τα  χείλη μου σε φιλούν

σαν το φιλί σου ποτέ να μη γεύτηκα

και το δάκρυ κυλά  πάνω απ’ το φτιαγμένο μου χαμόγελο.

Λ. Μ.

Αντίο χρυσή ηλιαχτίδα της πιο γλυκιάς ανατολής

και πορφυρένιας δύσης... ΑΝΤΙΟ .....

Γ. Ψ.

Αντίο δροσιά μου, Εσύ της αυγής.

Αντίο, καλοκαιριού -βραδινό μου- αγέρι.

Λ. Μ.