"ΝΑ ΠΕΤΑΓΑ" από τον Τίτο Ζώη

 

Να είχα θα ‘θελα φτερά, στους ουρανούς να πάω. 

Με τα γεράκια κι αετούς, λεύθερος να πετάω.
Σ’ απάτητες βουνοκορφές, εκεί να πάω να ψάξω, 
βράχους μετέωρους να βρω, εκεί φωλιά να φτιάξω.

Να πέταγα σ’ ακρογιαλιές, με τα θαλασσοπούλια.
Να ‘φτανα στον ορίζοντα, που ανατέλλει η πούλια. 
Φίλους τους γλάρους να ‘κανα, σαν δίνανε το σήμα,
μαζί να παίζουμε τρελά, βουτώντας μες το κύμα. 

Και σαν η νύχτα έπεφτε, πάνω σ’ ερημονήσι,
εκεί να πέταγα κοντά, στην καθαρή τη φύση.
Κατάχαμα να ξάπλωνα, στων γλάρων τα λημέρια, 
Ταβάνι μου τον ουρανό, με όλα του τ’ αστέρια. 

Μια και τον κόσμο τούτονε, άλλο δεν τον αντέχω,
κάλιο με τα πετούμενα, τη λευτεριά να έχω.
Να ‘χω πουλιά για συντροφιά, γλυκά να κελαηδούνε, 
κι όχι θορύβους και φωνές, τ’ αυτιά μου να πονούνε.

Τίτος Ζώης