Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Τρία ποιήματα από την Εύη Γκάλαβου

Οι απόψεις σχετικά με το τι είναι ποίηση και ποια μέσα μπορεί να χρησιμοποιήσει ο ποιητής, ώστε ν' αγγίξει τον αναγνώστη, διίστανται από γενιά σε γενιά. Η ποίηση μπορεί να βιωθεί είτε με το νου, είτε με την καρδιά, είτε με την ψυχή, είτε και με τις τρεις αυτές ανθρώπινες διαστάσεις και λειτουργίες. Στην περίπτωση της κας Γκάλαβου, μπορούμε να πούμε πως επιτυγχάνεται ο συνδυασμός και των τριών, μ' ένα χαρακτηριστικό προβάδισμα της καρδιάς, που υπερισχύει τόσο όσο χρειάζεται για να συγκινηθεί ο αναγνώστης. Τα συναισθήματα, που δίνονται μέσα από δυναμικούς στίχους, είναι πολύ αναγνωρίσιμα και απτά, ενώ με την απλότητα και τη σαφήνεια των εικόνων που δημιουργεί, κερδίζει, γιατί μ' αυτόν τον τρόπο η ποίηση υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι -όπως συμβαίνει πολλές φορές σήμερα- συγκεχυμένες και αόριστες ιδέες.
Η κα Εύη Γκάλαβου, με τη δική της ποίηση, καταφέρνει να έχει σημαντικό αντίκτυπο, εξαιτίας μιας ιδιαίτερης τρυφερότητας με την οποία χειρίζεται τα θέματά των εμπνεύσεων της.


Θυσία

Θωπεύω το θυσιαστήριο
με τα μάτια κλειστά,
μου είναι γνώριμο.
Αιώνες πριν
νύμφη του θεού έρωτα
με λευκή σάρκα,
ήταν η μόνιμη κατοικία.
Αλυσίδες στα χέρια
αλυσίδες στα πόδια
δεμένο πρόσωπο
και λέξεις άγνωστες
που χτυπιούνται μέσα
σε ένα δωμάτιο που μυρίζει
σάπιο κρέας και αίμα
και εκείνη η φιγούρα
να μαντεύω το βιασμό της κραυγής
με λεπίδα που αστράφτει,
να αιωρείται
και να γλύφει
πότε λαιμό και πότε χέρια.
Μα αυτά πέρασαν,
καίγονται σε μια φωτιά
ψεύτικης ανάμνησης.



Όνειρο


Αγόρασα όνειρο δίπλα στο οικόπεδό σου,
σε σχήμα μήλου, κόκκινου
σαν της πρώτης αμαρτωλής
που λέρωσε τον ουράνιο παράδεισο.
Αντέγραψα την όψη σου και την φόρεσα
στο δικό μου σπιτάκι,
μόνο που… έκανα μερικές αλλαγές·
άφησα τη σοφίτα σε σένα.
Η αμαξοστοιχία μάς χώριζε κάθε μέρα την ίδια ώρα,
το τέρμα της μια λίμνη απύθμενη σαν τα όνειρα,
άφηνες κάθε πρωί την πόρτα ανοικτή
και το παράθυρο της σοφίτας το βράδυ,
τρύπωνα σε κάθε σου κάλεσμα.
Κάνεις πως διορθώνεις το φράχτη κάθε πρωί
που απλώνω τα ρούχα, γυμνή.
Δεν μιλάμε ποτέ με λέξεις,
χρωματιστές κραυγές τη στιγμή της συνουσίας.



Λευκό δωμάτιο


Λευκό δωμάτιο
το κορμί
με κατακόκκινο σεντόνι
από τη γέννηση
του έρωτα.


Εύη  Γκάλαβου
Κοζάνη

2 σχόλια:

  1. Ένα "ευχαριστώ" είναι πολύ λίγο.

    Η "Θυσία" είναι η δική μου συμμετοχή, ένα από τα 37 συνολικά ποιήματα, που συμμετείχαν στον 7ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Εφήβων-Ενηλίκων, που προκήρυξε η Λογοτεχνική - Συγγραφική Ομάδα "Ιδεόπνοον".

    Τα 37 αυτά ποιήματα εκδόθηκαν απ τις εκδόσεις "Πνοές λόγου και τέχνης" , τον Μάρτιο του 2012.

    "37 Ποιήματα Ποιητική Ανθολογία Ι"



    Το "Όνειρο" και "Λευκό δωμάτιο", γεννήθηκαν την άνοιξη του 2012.

    Να σας ευχαριστήσω και για τον όμορφο στολισμό με τις υπέροχες εικόνες.

    Μα πιο πολύ να σας ευχαριστήσω, για τον πρόλογο.

    Εύχομαι να έχουμε υγεία στους πονηρούς καιρούς που ζούμε, έμπνευση για δημιουργία και χαμόγελα ακόμα και μέσα στα χαλάσματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι τα ποιήματά σας είναι πολύ όμορφα! Δεν έκανα τίποτα διαφορετικό από εκείνο που μ' αρέσει πολύ, να διαδίδω δηλαδή στους αναγνώστες του μπλογκ ό,τι αξιολογώ πως είναι σημαντικό και ποιοτικό γι' αυτούς. Κάνω παρόμοιες ευχές μ' εσάς και ελπίζω να ξανασυνεργαστούμε σε αυτή τη σελίδα!

      Διαγραφή