Το ριγμένο σακάκι στους ώμους
και η πίκρα στα χείλη
από λόγια που έγιναν βελονιές στην ψυχή.
Το ωραίο στην πόρτα ξεφτισμένο στολίδι
με κοιτάζει που φεύγω μακριά…
Ο χρόνος ραγίζει,
στο πλευρό μου θα έχω την παλιά ανεμελιά
και τα σύννεφα θα κρύβουν τις σημαίες των πόθων
ώσπου μαύρα να ρίξουν τα υγρά τους φιλιά.
Θ’ αφεθώ στο ωραίο κυνήγι του ονείρου
να μιλώ με τη θάλασσα για το χρώμα της ερήμου
και να ρίχνω πάντα το σακάκι στους ώμους
δήθεν αδιάφορα, να φεύγω μακριά…
εκεί που το βλέμμα μου δε φτάνει
κι η ψυχή δεν χλομιάζει
απ’ το τραγούδι του θλιμμένου βοριά.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου