Στην παραζάλη του πάθους

Η ομορφιά των νιάτων της

και των κυμάτων η μυστική συνομωσία.

Η παραζάλη του αέναου φωτός,

η μέθη των χρωμάτων.

Της αλμύρας η απόλαυση σε χέρια καλοσχηματισμένα

και της ψυχής το βάλσαμο σε μάτια νοτισμένα.

Με τη χαρά της θάλασσας, σκοτάδια υποχωρούνε,

με του πάθους τη λαχτάρα, άνθη ευωδιάζουν…

Να, πώς ξεχνώ τον πόνο μου

στη χρυσαφένια ακρογιαλιά

για το κορίτσι που λιάζεται

στην άκρη της αβύσσου!

Που πλέκει όνειρα τρελά, ζωγραφιστά

στα γαλανά σεντόνια του ουρανού,

να σκεπαστεί στο στήθος της το μεταξένιο χάδι του ήλιου…

Να, πώς θα πνίξω τον καημό

σε χείλια που βράζουν από πόθο

και τ’ άγνωστο χαμόγελο θ’ αγγίξει την καρδιά

σε σώμα που χορεύει ηδονικά στα βράχια!

Μα των ονείρων ο χαμένος ο σκοπός

γυρνάει ξανά σε μάτια δακρυσμένα,

λάμπει και πάλι σε ψυχές που προσκυνούν

ένα Θεό, που στον άνεμο αφήνει τα φιλιά του,

σπέρνοντας αγάπες, της θάλασσας κρασί

που θα κερνάει σ’ όλο τον κόσμο, να πεισθεί

για τη μόνη αλήθεια, που δεν σβήνει με το πάθος!

Λάσκαρης Π. Ζαράρης