"ΣΤΑ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΩΝ" από τον Θεόδωρο Σαντά

Πάντα στα Καλοκαίρια
ένα κύμα χαϊδεύει τα πόδια  σου
σαν ανάσα του έρωτα
να υπάρχει αυτό, εσύ και το όνειρο
να μιλάς και να αγαλλιάζει ο άνεμος.
Μη με ξεχνάς, μια άπνοια με πνίγει
όταν αποφασίζεις να ζήσεις σαν Νηρηίδα
με τον αστερία  της θάλασσας
κι εγώ αδυνατώ να σ’ ακολουθήσω.
Σαν τις γραφές των ανθρώπων
κιτρινίζουν τα αρμυρίκια
στις λιμνοθάλασσες
μα τώρα, εσύ με κρατάς
ολόρθο ακόμα να μπορώ
ν ’ατενίζω το πέλαγο
να μπορώ να σου γράφω ποιήματα.
Αγάπη μου μην αλλάξεις συνήθειες
κι ας  ζηλεύω το κύμα που σ’ αγκαλιάζει
το βοτσαλάκι που ξαπλώνεις επάνω του
και αφήνει σημάδια στην πλάτη σου.
Φέρνω στο νου μου
τις τελευταίες μέρες της Άνοιξης
τότε που είχαν χλομιάσει τα μάτια σου
κι εγώ σου κρατούσα τα χέρια
κι έλεγα μαζί θα το κάνουμε το ταξίδι
στις όχθες του Νείλου
μαζί κι ως τις χουρμαδιές του Παράδεισου.
Δε θα αφήσω ξανά ανοιχτές τις πληγές
να διχάσουν το στίχο μας πάνω στους Πύργους.
Δες, πολύ βαθιά στον ορίζοντα
αλλάζουν στρατόπεδο οι άνθρωποι
μα εμείς θα επιμείνουμε
στις αναδύσεις του ήλιου
να προλάβουμε να συνθέσουμε
τους όψιμους χτύπους μας.
Κάποτε τελειώνουν τα Καλοκαίρια
κι αν θα αντέξουμε τη στάχτη των ηφαιστείων
θα το δείξουν τα πρώτα λυπημένα
φεγγάρια  του Φθινοπώρου!

Θεόδωρος  Σαντάς

Θεσσαλονίκη  27-12-2012