Το ίδιο αίμα

Το ίδιο αίμα

κυλούσε απ’ την πληγή,

το ίδιο φως

έφτανε ν’ αγγίξει τη ζωή,

ένα λουλούδι

γέννησε τα χρώματα

στ’ ανοιγμένα πέταλα

που χόρευαν στον ήλιο.

Η ίδια γη

έψελνε τον ύμνο της βροχής,

τα σύννεφα

πείραζαν τις άκρες του ουρανού

κι ένα παιδί,

με τα ροδαλά του χέρια

σκάλιζε τις στάχτες·

μικρά κομμάτια

της δικής του της ψυχής,

όνειρα κάρβουνα·

της νύχτας τα σκουπίδια.

Ένα φεγγάρι

ν’ αλωνίζει το γιαλό,

μ’ ένα δάκρυ

να ριζώνει μες τη μνήμη.

Άντρας τώρα λυπημένος

που κάθεται στα βράχια,

τραγουδώντας με φωνή,

που η θάλασσα την πνίγει

σ’ απόμερα ακρογιάλια.

  

Λάσκαρης Π. Ζαράρης