"ΠΡΟΣΩΔH ΣΤΗ ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ" από τη Vicky Kostenas Lagdos

Στις θοκρές κι επινέφελες σιωπές

υπάρχει ένα παράθυρο

βγαλμένο απ’ της θύμησης τον κήπο.

Μ’ ένα ιμερόφωνο ενόπλιο ρυθμό

βάλαμε τη ζωή μας στα σκαριά

να την περιδιαβούμε

στις ράγες του καλοκαιριού

για του Ήλιου το πρώτο φίλημα

στο χάραμα της μέρας.

Στης ψυχής την απέραντη γαλήνη

αντλώ ατελεύτητα Ήλιους.

Από περίσσευμα όμπρας και σιένας

στήνονται ρομαντικά δειλινά,

που εκτίθενται σ’ ελεύθερη πρόσβαση

σε νοτισμένα ακρογιάλια.

Ευτυχώς που υπάρχει ο Αύγουστος

με την πλατιά σελήνη.

Κι ήρθε ο ύπνος ο γλυκός, γιομάτος

μισοφέγγαρα για να σε ταξιδέψει.

Κι ήρθε και το κελάρυσμα του ρυακιού

σε μι ρε ντο μείζονα

για το ταξίδι του έρωτα

στ’ αποκομμένα αστέρια.

Κι η Μελισσάνθη ήταν εκεί

καβάλα πάνω στο άτι

σε πυροκέντητο χιτώνα

τυλιγμένη ν’ αποθεώνει

αποσταγμένους στίχους του ελίχρυσου

κι αλίσαρου μονοπατιού.

Στα σκιερά σκοτάδια υπάρχει μια μορφή,

που αγκαλιάζει το φεγγάρι.

Είναι η φαντασία αναμειγμένη σε διάλυμα

purple για την απόδοση

τιμών στην επιδρομή της μεγάλης πανσέληνου.

Υπάρχει κι ένα μείλιχο τραγούδι

μελοποιημένο στο στόμα του τζίτζικα,

και ηχογραφημένο από τα λιόδενδρα

σε μετάφραση θερινής κάψας.

Υπάρχει και μια νύχτα,

που το μανδύα πετάει στης μέρας την υπομονή

για να υποδυθεί το ρόλο της παιδικής αθωότητας.

Το φεγγάρι στην ελπίδα απολογείται

μετά από ένα του παραστράτημα.

Κι ύστερα ακολουθούν οι κορμοστασιές των δένδρων

να επιβληθούν στο φόβο,

που ελλοχεύει να τις κατακτήσει.

Υπάρχει ακόμη μια τρυφερή λέξη,

που είναι τ’ αντίδοτο του πόνου.

Ένα κερί είναι, που στο φυτίλι

πάνω ενώνεται η φλόγα

με της καρδιάς το απόσπιθο

για το πυρανάλωμα της νύχτας.

Στου ματιού μας την κόγχη

πριν της χαράς το κλάμα εδρεύει η αφάνεια.

Κι ένα ευφάνταστο και ευάνθιστο πρόσωπο

χαμογελά από τότε,

που η Ρώμη φρούρια έστηνε στις Limes

να καλλωπίσει την ιστορία της.

Vicky Kostenas Lagdos, Poetessa