Πάρε ένα ροδοπέταλο
της αλιπόρφυρης μοναξιάς
μια θέση περίβλεπτη,
που ν’ αγκαλιάζει το φεγγάρι.
Πιο πάνω στάσου κι απ’ τα όνειρα
της πιο ψηλής ελπίδας κι απ’ το δάκρυ,
του κόσμου της υπομονής την παρηγοριά.
Φύσηξε το μαΐστρο μέσα απ’ του κοχυλιού
την αυθιγενή παράσταση.
Με φρύγανα σαΐτεψε του Ζέφυρου
τη λίγεια θυγατέρα,
που τ’ αναφιλητό της άφησε στο κύμα,
ξεψυχώντας σαν τούτη δόθηκε
στου παντεπόπτη Δία τη βιγκέρα.
Πάνω απ’ τη ράχη του κύματος
χαίρονται οι αέρηδες τη λευτεριά.
Και την πνοή τους σέρνουν
στη σύναξη του Νότου και στ’ αθύρματα
μετά την κατασταλαγή του μούστου
μ’ ένα τραγούδι Λίνειο,
τ’ ανείπωτο και ερωτικό απ’ της καλλιεπούς
ερπύστριας θάλασσας τ’ αναφιλητό.
Πάρε ένα τραγούδι απ’ το κοχύλι,
που σαν ηχεί, αδειάζει τη θάλασσα.
Πάρε της αλμύρας τ’ αλάτι,
που κούρνιασε στου ματιού την άκρη
κι έχτισε εύκτιτα τα όνειρα της προσμονής.
Όσα με της ευχής το πρόσχημα
οργιές φτεροκοπούν στα πέλαγα
ως τα σχοινιά της πλώρης,
όπου η κροκόπεπλη Ηώ
απ’ του Ωκεανού το ρέμα ξεπροβάλει.
Πιάσε το μέλιχρο ρυθμό,
πού θα σε φέρει στην από μύρια δώρα
θαλασσόβρεχτη αγκάλη των πόθων.
Μπες μες το λίγειο χορό,
το βέλτιστο του έρωτα
κι απίθωσε μια ελκυστική φιγούρα
μπροστά απ’ τα πόδια της Θέτιδας.
Μην αστοχείς μια προσευχή
στην εύπλοη αναλαμπή να κάνεις
για την ανάκαμψη του αδήριτου πόνου
απ’ τη μελαγχολία του θεϊκού Νότου.
Vicky Kostenas Lagdos
Dichterin
Zürich, 31. Mai 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου