Ιαχή ζωής η ροδοδάκτυλη της νύχτας κόρη, Αυγούλα.
Όταν η σκέψη σπάει το παγωμένο κέλυφος
κι η λεγεώνα της πορφυρής μπουκαμβίλιας
δρόμους χαράζει στο πέλαγος.
Όταν νωχελικά ύστερα απ’ απόσταγμα σεληνίασης
πλοκάμια σε φλοίσβους απλώνει,
πεζούλια στις Χίμαιρες .
Όταν φωτοστέφανα ειδυλλίων· δυο ελάφια
στην κόμη ολάνθιστης λεμονιάς περνούν.
Όταν η χαίτη τ’ αλόγου με χλιμίντρισμα αγγίζει
την απαρχή του ήχου, σκορπώντας τον περίσσια
στο χρωμοθέτη αγέρα, που αέναα αναδιπλώνει κύματα.
Le couleur bleu de la mer et l’ azur du ciel
σε μια αδιάσπαστη χρωμοδιάλυση.
Όταν η πανσέληνος χρώματα νέμεται
τα ζωγραφίζει,
αφήνοντας καταμεσής να κυλήσει μια πινελιά ρυακιού.
Σαν κάποιος στ’ ακρόγιαλο ήχους χρωμάτων αφουγκράζεται
κι από σκιερά περάσματα σε καρίνες καρδιάς περνά,
σέρνοντας τη θάλασσα ξοπίσω του.
Όταν ο Πρωτέας, του Ποσειδώνα ο δούλος
τον ήλιο μεσουράνησε
γιαλό-γιαλό τραβώντας στα πλατιά πελάγη.
Σαν η σκέψη πλαγιάζει στην πολυκυματούσα θάλασσα
ενώ η καρδιά λιώνει, διασχίζοντας την ποθητή πατρίδα.
«Ηώς έσσεται ηριγένεια».
Με συχαστικό κι ανέχολο βοτάνι,
με συντυχιά και στοχασιά τ’ ονείρου
στην πλατύδρομη χώρα.
Θα είν’ κι ο ξανθός Ραδάμανθυς
στα Ηλύσια λημέρια
μέρες διαβαίνει ανάλαφρος
στου γλυκού Ζέφυρου τ’ αγέρια.
Vicky Kostenas Lagdos
7. Juni 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου