Aura Mia (Φαιάκων Γη)
Θιάκι!
Θύρες ονείρων αραχνοΰφαντων κι αλοφροκοιμισμένων.
Στ’ αρχίνημα της νύχτας η Αστερή
με δυο μπασιές μονάχα πλεούμενων.
Στα μέσα της θάλασσας πετρονήσι πανώριο παφλάζεις.
Σαν της Ροδόκλειας το νιόκοπο ξόανο στο ναό φαντάζεις.
Κεφαλονιά αυτόκλητη κι αυτόβουλη
στο πέλαγο υποταγμένη.
Φωλιά ληστών και εραστών χιλιοτραγουδισμένη.
Δεν ανταλλάζω ρόδα με βάτα αγκαθωτά,
κι άμποτε τις ελπίδες μου δε σβήσει η βασκανιά.
Λιθόξοους νέους συνεργούς, ανακλητούς θα στείλω
μες το κρασάτο πέλαγο στη θαλασσοσπηλιά.
Για να σκαρώσουν το ναό στη Ρέα και στον Κρόνο
και στη Σεμέλη τη φιλόμαχη κόρη άνασσας θρόνο.
Πελαγοδέρνει η καρδιά και ψυχοδέρνει ο πόνος.
Ο Δυσσέας μες την ξενιτιά και στο παλάτι ο φόνος.
«Εύδεις Πηνελόπεια, φίλον τετλημένη ήτορ».
Θαμπώνει ο Ήλιος το χρυσοποίκιλτο
μανδύα του με μιας.
Βιρίντια λιόφυλλα στο κατόπιν του κύματος
σ’ απόσταση οργιάς.
Μυρώνει η γη από δροσιά τις σφαλισμένες πόρτες.
Χείλη αγέλαστα μες τις βαθύσκιωτες στοές.
Στο Θιάκι ο Δίας ο αερόφεγγος νύμφες οργιοβακχεύει.
Χαρές αγέραστες στο πέλαγος οροισύχναστες θεριεύει.
Μάτια σαν το χρυσόο στιλπνά, άαγουλα απο velvet .
Στόμα γλυκύτερο κι απ’ τ’ άλικο τριαντάφυλλο.
Το κάλλος σου Κεφαλονιά δεν έσβησε ο χρόνος.
Πάμπολλα είν’ τα ίχνη της πρώτης σου ομορφιάς.
Πόσους αλήθεια ο θεϊκός ανθός δε θα ’χε πυρπολήσει,
όταν για μια χούφτα αργύρια ο οχτρός σ’ είχε εκποιήσει;
Κι η μουσική γλεντοκοπά κι αφροδισιάζει.
Στην πιάτσα πάνω με το λικνιστικό ταγκό
την Πελαγία αφηνιάζει.
Lei è stata come un lampo lì
proprio in mezzo al cielo.
Lei era blu cobalto
liscia senza un pelo.
È già tardi!
E l’ alba lo so!
Lutto di un lunedi.
Fuori di te c`è solo il vuoto.
Rimani tu!
L’ unico tu a riparare il fuoco.
Perdo quota!
La vita mi fa furore,
ma vincerò come nessuno farà mai.
Per non perderti e tenerti qui sopra di me.
Com’ una stella luminosa apposta per te.
Vicky Kostenas Lagdos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου