ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΕΓΓΥΣ (συνέχεια) από τη Vicky Kostenas Lagdos

 

Μαγεία η φύση κι ένας

υπολανθάνων μυστικισμός

η ηλικία της ελιάς, που αναμετράει

μέσα από ρόζους αντοχές.

Ανούσια πράγματα κάποιες φορές

κάτω από διαφορετικό τύπο προπαίδειας.

Άρχισα μ’ ένα άγανο

και σιγανό μουρμούρισμα

για να προσάψω στη φωτιά τις ενοχές.

Σαν του χρόνου, όταν γεμίζει

το πολυκαιρισμένο ρέμα,

που δαιμονισμένα τρέχει στις

κρεμαστές βουνοπλαγιές.

Το κύμα ενέδωσε στον παφλασμό

κι ευθύς πορεία αλλάζει.

Κάτω από μια ανελέητη διάθλαση

αχτίδων κι από κακόβουλες

δυνάμεις γηγενείς άθελα κι αβοήθητο

σε πλεκτάνη συμπαρασύρεται

και σε μπελάδες βάζει.

Γράψε στις παλάμες των χεριών

σου μιαν ευχή

και δείξτε την στον Ήλιο να πιστέψει ,

χρυσώνοντάς την μ’ ένα πολύκαυτο λιοπύρι.

Που στην πρόσβλεψή του μοναχά

η ελπίδα αναθαρρεί σαν τη χαρά του κλέψει.

Φαίνεται αλλόκοτο, μα  όσο πικρό

κι αν είναι φαντάζει αληθινό.

Αφού οι πιο μεγάλες δημιουργίες

ποιητών σκαρφίζονται

μέσα σε νύχτες ολικής έκλειψης σελήνης.

Τη στιγμή που τα τρένα σφυρίζουν δαιμονισμένα

για να επιταχύνουν την αγωνία των επιβατών.

Και στην ώρα, όπου τα σύννεφα συσκέπτονται

πώς να  απελευθερώσουν τη βροχή,

εκεί όπου στριμώχνονται

τα τρώει η απληστία, αποποιώντας κάθε τους ευχή.

Πριν η πίστα της πλατείας φωτιστεί

πέφτουν πρώτα τα φώτα της δημοσιότητας στο κενό.

Γιατί στο χειροκρότημα δεν θα ’ναι πια

τα σύννεφα παρά μονάχα το κοινό.

Τα φώτα θα πάψουνε να καίνε

όταν οι ψυχές φορτισμένες

από αισθήματα νωπά θα εκπέμπουν

με δικό τους κωδικό συνθήματα ασφαλείας.

Εκείνη η ξαφνική μπόρα μες των Διδύμων το μυχό

δεν είναι παρά ένας άναρθρος λόγος, που μιλάει για

καθυστέρηση στης αλήθειας τη φραγή.

Λευκόπεπλη φιγούρα ο ύπνος, ένα νανούρισμα.

Που ξεμυαλίζει τα ματοτσίνορα

ως την καμπή της πτώσης.

Τι κι αν τα πλοία ξεδίνουν 

τη χαρά σε μακρινά ταξίδια;

Η θάλασσα εμμένει ακούραστα

από συνήθεια να τα εκτοπίζει.

Τι κι αν σιμώσαμε τα φώτα του ορίζοντα,

όταν αυτός εκρήγνυται

και διασπάται σε εναλλάξ

καινούριες άλλες ζώνες;

Με προϋπόθεση πως ο νους διαθέτει

δική του οντότητα

θα αποζητούσαμε αλλονών  το τσερβέλο

για να τρυγήσουμε πολύγνωμο μυαλό.

Ο Σιρόκος θα ’σμιγε με το Γαρμπή

κάπου στη συνισταμένη των Μοιρών

να συμποσιαστεί.

Κι έτσι κι οι δυο μαζί αυτοσχεδιάζοντας

θα νοσφίζονταν τρόπους κυριαρχίας στο κύμα.

Vicky Kostenas Lagdos

Zürich, 14. Juni 2012