Δύο ποιήματα από τον Νίκο Κυριακίδη

Μια φορά κι ένα καιρό

«Τι δουλειά κάνεις;»

«Πουλάω....... παίρνω τα ΚΤΕΛ και μια βαλίτσα

πάντα υπάρχει, κάποιο ανοιχτό ξενοδοχείο

μένω, μετά μαζεύω παραγγελίες

φεύγω».

Σ’ ένα καταπράσινο δάσος

υπήρχε μια όμορφη αλεπού

πολύ μικρή για μεζές,

πολύ-πολύ μικρή για να μη χορταίνει

εύκολα.

Όταν ξέμενε

επιτάχυνε το βήμα,

έφτανε στις παρυφές της πόλης

όρμαγε στα σκουπίδια

επέστρεφε.

«Όλοι θέλουν

ένα τηλέφωνο, μια διεύθυνση

υποψήφιων νεκρών.

Άλλοι για όργανα,

άλλοι για καμιά γρήγορη αρπαχτή στη διαθήκη

άλλοι-οι πιο πολλοί

να ξελαμπικάρουν:

μια ζητούμενη

ευθανασία,

ένας φόνος χωρίς άλλοθι

κόστος

φλυαρίες».

Η αλεπού δεν είναι πονηρό ζώο.

Θα την έλεγες

Ευπροσάρμοστη

Ολιγαρκή.

Κυρίως χωρίς φαντασία

και όνειρα

γι’ αυτό και η ουρά της φουντωτή,

εντυπωσιακή

περισσότερο από ολόκληρο το ζώο

σαν να λέει:

«από μένα θυμηθείτε

μόνο τη φυγή μου».

ΠΑΖΛ

Στη λεωφόρο σταυρώνουν ένα αγόρι,

μπροστά στη μάνα του.

Κατέβηκαν και πήραν

τα εργαλεία απ’ τη καρότσα.

Το δέντρο πνιγμένο

στο απέραντο μπετόν,

τα πλακάκια ιδρωμένα.

Κατέβασαν τσεκούρι

μιαν αξίνα, φτυάρι, το ψαλίδι του κουρέματος.

Πρώτα βέβαια του πήραν αίμα

-Επιβεβαίωση.

«Πονάω» φώναζε το αφτί,

το χέρι ψιλοχάιδευε το πεζοδρόμιο χωρίς τα δάχτυλα

«καθήκια» είπε το δόντι,

«όχι μπροστά της», αυτό, από το δεξί του μάτι.

Τα γένια προσπαθούσαν

να παρηγορήσουν τη γριά,

αλλά εκείνη δεν έβλεπε

τίποτε.

Ούτε μάλλον ήταν εκεί.

Είχε πάει

ντάλα μεσημέρι

κατ’ ευθείαν στο μνήμα του.