Κάθε που οι άγκυρες τρίζουν
ένας άγγελος μεταγγίζει
τις διχοτομημένες σφαιρίνες μου
και μια ήμερη αρχαγγελική
φυτρώνει πλάι στα ρυάκια
της μάνας μου.
Ποια δύναμη του Θεού, ποια αγάπη
ποιο φως προδικάζει τη μοίρα μας
έτσι που να κυλάει αβίαστα ο ρυθμός
και να μας αγκαλιάζει ο ύπνος
να ονειρευόμαστε βουκαμβίλιες
κι αγάπανθους
να απαλλαγούμε απ’ τα άλγη μας;
Ποιος ποιητής μπορεί να μετρήσει
το εύρος του κεραυνού
όταν τον κάψει η λάμψη του;
Ποια ιαματική μπορεί
να υπερβεί τους ορίζοντες
αν λείψουν οι Ασκληπιοί
και οι Κένταυροι;
Μου ’λειψε το γέλιο
στη σκοτεινιά της ψυχής
κι όταν βγήκα στο φως
είπα Θεέ μου:
«Στήτω ο ήλιος κατά Γαβαών
και η Σελήνη κατά φάραγγα Αιλών»
να γράψω ένα ποίημα.
Κι αν σκοντάψω, κι αν πέσω
κι αν βουλιάξω πάλι στο κρίμα μου
στείλε μια αρχαγγελική
να ιριδίσει το βλέμμα μου
πριν οι καταχνιές
εξοστρακίσουν τις διαφάνειες
απ’ τα ζώδια του νερού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου