ΠΩΣ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ
Πώς μου μιλάς με κυματισμούς
που αργοσβήνουν επάνω μου
και χάνομαι, χάνομαι
μα τραγουδώ, γιατί έχω
τον έρωτα πλάι μου
κι έχω πλημμυρίσει με φως
και σ’ αγκαλιάζω και σε φιλώ
και ταξιδεύω ομορφιά μου
μαζί σου, μα σε κρατάω γερά
μη σε καταποντίσουν τα πέλαγα
και πάνω σ' ανεμόσκαλες
σε βρουν οι δεήσεις του Άθου.
Δες, πορφυρένιος έγινε ο ορίζοντας
απ’ την ανάσα των γλάρων
οι λίμνες των κύκνων
γέννησαν νούφαρα
κι εμείς δυο κοχύλια λευκά
σπάμε το κέλυφος
στην αγκαλιά του παράδεισου!
Κράτησέ με
χωρίς βότανα και ραβδιά
στην Αία σου αιχμάλωτο
κι ας με περιμένουν
στο καράβι οι σύντροφοι
εγώ θ' αγνοήσω
τις συμβουλές του Ευρύλοχου
κι ας χρωστάω για τα λάθη μου
ακόμα πολλά
και χάνομαι, χάνομαι
μα και πάλι σ' ευχαριστώ, γιατί τελικά
αν και «οι Μούσες είναι άδειες σκιές»
στον «κάβο της Μέλισσας»
επέστρεψα δωρεάν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου