Έψαχνα να βρω
τα αρωματισμένα σου λόγια
στο χθεσινό σου το μήνυμα.
Πόσο λαχτάρισα να σε δω
ν’ αφήσω ένα χάδι
στου κορμιού σου τα άλγη
κι ύστερα σαν μπλε Πανσέληνος
να γλιστρήσω τη σκήτη σου.
Πώς μπορείς και χάνεσαι,
να βουλιάζεις στην άμμο της Σιθωνίας
ν’ αγιογραφείς και να γράφεις ποιήματα;
Θα ξαναβρεθούμε
πράσινο κύμα της Καλαμίτσας
στις τοιχογραφίες του Μίνωα
στο «Ναυάγιο» του Ιόνιου
κι εκεί στης Σκόπελου την ποιητική,
σαν άμπωτη που βαθαίνει ο καημός
θα σε κοιτώ ούτε από κοντά
ούτε από μακριά
κάτι απ’ το ενδιάμεσο
να σ’ αγγίζω και να μη σ ’αγγίζω
να είσαι δική μου και όχι.
Κι εσύ, να στέκεις ακίνητη
και να σ’ έχουν ταξιδέψει τα δυοσμαρίνια
που κρατάς φυλακτό απ’ τη μάνα σου
έτσι σαν όνειρο που κρατάει ελάχιστα
κι είναι όλος ο κόσμος δικός σου
γιατί κι η ευτυχία κρατάει
όσο και τ’ όνειρο, όσο ο δικός σου
ο μελωμένος ήλιος
όσο και το δικό μου το ποίημα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου