Δύο ποιήματα από τον Νίκο Κυριακίδη

ΘΛΙΜΜΕΝΟ

Κάτι άλλο θα φέρει το καράβι

Όχι τσάι για τη ζέστη

Όχι  κορίτσια σε παρέες μικρές-

Αυτά ταξιδεύουν συνήθως χειμώνες

Και πάντα με τρένο.

Οι φήμες λένε για έναν αρλεκίνο.

Μήπως κάνει τις μέρες μας αληθινές

Τις διακοπές των φτωχών, λειτουργία.

………δεν ήρθε.

Άρχισαν οι ανίες

Ξανανοίξαμε το συρτάρι μας

Το φωτάκι πριν κοιμηθούμε.

Όλοι υποθέτουν πως σε λίγο ως συνήθως,

κανείς δεν θα θυμάται-

περιγράφοντας κάτι φωτογραφίες.

Και επικήδειοι σιγανοί μιας αναμονής

Επισκεπτηρίου;

ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ

Δεν τους έδωσε κανείς σημασία

Ούτε ο καθρέφτης

Χαμογελούσαν σαν μάσκες

Οδηγούσαν εντυπωσιακά,

τουλάχιστον εκείνοι εντυπωσιάζονταν.

Μέρη του σώματος

-ποτέ ολόκληρα-

ποτέ αυτό που λένε, ‘’ο άλλος’’.

Η καλύτερη στιγμή της πράξης

Η αυριανή περιγραφή της

Τοίχος.

Τα πρόσωπα ασκημαίνουν-

ιδίως όταν θυμώνουν αδιέξοδα

γίνονται σαν εμετός που βγήκε και ξαναμπήκε.

Όνειρα; Ναι, κάτι σ’ εφιάλτες

Ανοίγεις χέρια και πετάς

Ανοίγεις βήμα και το άλμα σε κρατά στον αέρα.

Μα γιατί χτίζουν όλοι;

Οι αναμνήσεις θέλουν δεκαετίες,

δεν θα προλάβουν να τις ζήσουν.

Αυτό που νόμιζα του νου, ίσχυε :

Πνιγόταν η φωνή....

δεν πολυέβγαινε.

Τις ίδιες βλακείες στο ίδιο χαζό Σάββατο,

καμώνονται τους ευτυχισμένους.

Όπως αυτοί που μάθαν τεχνικές-

‘’σύμβουλοι’’ γάμου, γονιών

Αν σκοτωθούν αύριο θα το έχω προβλέψει

Αν είναι ήδη σκοτωμένοι-

θα γίνω μονάχα, πιο αντιπαθητικός.

Νίκος Κυριακίδης