Ένα οικολογικό ποίημα από την Άννα Ιωαννίδου

ΣΕ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ

Θάλασσα, αέρας, φως …

Μία ρήτρα του τέλους

στα  πανανθρώπινα  αρχέγονα  στοιχεία.

Αργοπεθαίνει  η θάλασσα.

Το γαλάζιο σ’ αποσύνθεση.

Θάλασσα τοξική,

χρωματισμένα  με  δυσοσμία

τα  ταξιδεμένα της νερά.

Μία  υδάτινη  χωματερή.

Ένας  ομαδικός  τάφος  στον βυθό.

«Αυτοκτονία ψαριών», ξεθωριασμένα φύκια.

Άδοξα χύθηκε το «αίμα» των κοραλλιών.

Στον αέρα μυρωδιά αλλοιωμένου πλαστικού.

Ακρωτηριασμένες  γοργόνες  ξεψυχούν  στ’ αμπάρι

κι οι γλάροι έστησαν επιθανάτιο χορό

στο  κατάρτι του σάπιου καραβιού.

Δηλητήριο  καλύπτει  τον βυθό.

Μαύρες κηλίδες νοθεύουν  τα βότσαλα στην ακτή.

Και τα θαλασσοπούλια νεκρά

σαν ανεξίτηλα σημάδια  εγκατάλειψης.

Τα όνειρα πνίγηκαν σ’ απόβλητα από μαζούτ

κι  η ελπίδα μια κακοποιημένη  αυταπάτη.

Αργοπεθαίνει  η θάλασσα.

Το γαλάζιο σ’ αποσύνθεση.

Όλοι συνένοχοι στο έγκλημα.