Στης λήθης το χρώμα μπροστά πάντα δειλιάζω
κι ας έχω διορθώσει πολλούς ουρανούς σκοτεινούς.
Σε όνειρα που αιμορραγούν δένω συνέχεια τις πληγές τους
με χέρια τρεμάμενα που ήλιο κρατούν κι επιδέσμους γαλήνης.
Βλέμματα που αυθαδιάζουν, που προδίδουν τη ζωή
και εκφράσεις που πνίγουν την τελευταία ελπίδα, δεν επιτρέπω.
Μες στο κάστρο του νου, φυλακισμένη έχω τη μνήμη
που δεν αντέχει να δώσει στοργή, να δυναμώσει την ψυχή
που στο παιχνίδι του φωτός δεν μπορεί να νικήσει
και στις νύχτες ξαπλώνει τυφλή, στων αισθήσεων τις μεγάλες παγίδες.
12/10/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου